Πρόλογος.
Ο λόγος που με οδήγησε να συντάξω το παρόν άρθρο που έχει ως θέμα την χριστιανική ιεροσύνη, είναι διότι ως πρώην προτεστάντης ήμουν εναντίον της (όπως όλοι όσοι ανήκουν σε αυτές τις θρησκευτικές ομάδες). Θα ήθελα ,λοιπόν ,να δείξω (το κατά δύναμη φυσικά) το λάθος του ισχυρισμού ότι στην εποχή της Νέας Διαθήκης δεν υφίσταται η ειδική ιεροσύνη, αλλά η γενική. Θα το δούμε μέσα από εδάφια της Καινής Διαθήκης που προβάλλουν κάποιοι (όπως κάποτε και εγώ ο ίδιος), μέσα από μεταποστολικά γραπτά (από ανθρώπους δηλαδή που παρέλαβαν από τους αποστόλους την άπαξ παραδοθείσα πίστη), αλλά και από την εκκλησιαστική ιστορία του Στεφανίδη. Γιατί σημασία δεν έχει τι λέει ο καθένας για την χριστιανική πίστη, ούτε όπως την φαντάζεται ο καθένας, αλλά πως αυτή φανερώνεται μέσα από την εμπειρία της αρχέγονης εκκλησίας, μέσα δηλαδή από τα γραπτά των αγίων που την εκφράζουν· τα κείμενα της Καινής Διαθήκης αλλά και τα μετέπειτα γραπτά των μαθητών των αποστόλων. Σκοπός μου είναι να βοηθήσω (το κατά δύναμη και πάντα με την χάρη του Κυρίου) συνανθρώπους μας που βρίσκονται στον Προτεσταντισμό και έχουν ειλικρίνεια (γιατί υπάρχουν πολλοί τέτοιοι) ώστε να δουν στοιχεία υπέρ της ειδικής ιεροσύνης, και να ερευνήσουν οι ίδιοι αν είναι σωστά όσα έχουν διδαχτεί ως τώρα. Πιστεύω ότι η αλήθεια δεν φοβάται την έρευνα, και πως με την χάρη του Θεού μπορεί να οδηγηθεί σε αυτήν ο κάθε άνθρωπος που θα την αναζητήσει.
Προτεσταντικές αντιρρήσεις
Αρχίζοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι η ιεροσύνη του Ιουδαϊσμού είναι κάτι διαφορετικό από την ιεροσύνη την χριστιανική. Οι Ιουδαίοι είχαν την ιεροσύνη κατά την τάξη Ααρών, ενώ οι Χριστιανοί έχουν την ιεροσύνη κατά την τάξη Μελχισεδέκ. Ο Μελχισεδέκ, είναι ένα μυστηριώδες πρόσωπο μέσα στην Αγία Γραφή. Δεν αναφέρονται πολλά για αυτόν, παρά μόνο το γεγονός ότι ευλόγησε τον Αβραάμ όταν επέστρεφε από έναν πόλεμο. Ευλόγησε εκείνον που είχε τις επαγγελίες. Ο απ Παύλος αναφέρει σχετικά…. «Διότι ούτος ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του Υψίστου, όστις συνήντησε τον Αβραάμ επιστρέφοντα από της καταστροφής των βασιλέων και ηυλόγησεν αυτόν, εις ον ο Αβραάμ εχώρισε και δέκατον από πάντων των λαφύρων, όστις πρώτον μεν ερμηνεύεται βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε βασιλεύς Σαλήμ, το οποίον είναι βασιλεύς ειρήνης, απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μη έχων μήτε αρχήν ημερών μήτε τέλος ζωής, αλλ' αφωμοιωμένος με τον Υιόν του Θεού, μένει ιερεύς πάντοτε. Στοχασθήτε δε πόσον μέγας ήτο ούτος, εις ον ο Αβραάμ ο πατριάρχης έδωκε και δέκατον εκ των λαφύρων. Και όσοι μεν εκ των υιών του Λευΐ λαμβάνουσι την ιερατείαν, έχουσιν εντολήν να αποδεκατόνωσι τον λαόν κατά τον νόμον, τουτέστι τους αδελφούς αυτών, καίτοι εξελθόντας εκ της οσφύος του Αβραάμ·
εκείνος δε όστις δεν εγενεαλογείτο εξ αυτών, εδεκάτωσε τον Αβραάμ, και ηυλόγησε τον έχοντα τας επαγγελίας· χωρίς δε τινός αντιλογίας το μικρότερον ευλογείται υπό του μεγαλητέρου. Και εδώ μεν θνητοί άνθρωποι λαμβάνουσι δέκατα, εκεί δε λαμβάνει ο μαρτυρούμενος ότι ζη.» (Εβραίους 7,1-8)
Ανώτερος ο Μελχισεδέκ από τον Αβραάμ, ανώτερος και από τον Λευί , ανώτερη και η ιεροσύνη.
Παρακάτω, αναφέρει ο απ Παύλος στην ίδια επιστολή, ίδιο κεφάλαιο….. «Εάν λοιπόν η τελειότης υπήρχε διά Λευϊτικής ιερωσύνης· διότι ο λαός επ' αυτής έλαβε τον νόμον· τις χρεία πλέον να εγερθή άλλος ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέχ, και ουχί να λέγηται κατά την τάξιν Ααρών; Διότι μετατιθεμένης της ιερωσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται….κατά την ομοιότητα του Μελχισεδέκ εγείρεται άλλος ιερεύς,
όστις δεν έγεινε κατά νόμον σαρκικής εντολής αλλά κατά δύναμιν ζωής ατελευτήτου·
διότι μαρτυρεί λέγων ότι Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.
Διότι αθέτησις μεν γίνεται της προηγουμένης εντολής διά το ασθενές και ανωφελές αυτής· επειδή ο νόμος ουδέν έφερεν εις το τέλειον, έγεινε δε επεισαγωγή ελπίδος καλητέρας, διά της οποίας πλησιάζομεν εις τον Θεόν……Ώμοσε Κύριος, και δεν θέλει μεταμεληθή· Συ είσαι ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ·
κατά τοσούτον ανωτέρας διαθήκης εγγυητής έγεινεν ο Ιησούς.» (εδ. 11-12.15-19.21-22).
Ώστε, άλλαξε η ιεροσύνη, όπως άλλαξε και η διαθήκη. Άλλαξε ο τρόπος που πλησιάζει ο άνθρωπος τον θεό. Έγινε ουσιαστικός πλέον, μετά την θυσία του Κυρίου Ιησού Χριστού. (Όποιος θέλει, μπορεί να διαβάσει το 9 κεφάλαιο της ίδιας επιστολής, όπου ο απ Παύλος συγκρίνει αυτά τα δύο είδη ιεροσύνης και αναφέρει ότι όλα τα τυπικά του μωσαϊκού νόμου αντικαταστάθηκαν από την μοναδική θυσία του Χριστού).
Και καταλήγει ο Παύλος στο εξής….. «Και εκείνοι μεν έγειναν πολλοί ιερείς, επειδή ημποδίζοντο υπό του θανάτου να παραμένωσιν· εκείνος όμως, επειδή μένει εις τον αιώνα, έχει αμετάθετον την ιερωσύνην» (Εβραίους 7, 23-24)
Αυτό είναι ένα από τα εδάφια που χρησιμοποιούν οι προτεστάντες για να δείξουν ότι δεν υπάρχει ειδική ιεροσύνη αλλά μόνο γενική. Μάλιστα, για να ενισχύσουν τις θέσεις τους, χρησιμοποιούν άλλα δύο εδάφια, ένα από τον απ Πέτρο και ένα από την Αποκάλυψη.
«Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, διά να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας ευπροσδέκτους εις τον Θεόν διά Ιησού Χριστού» (Α Πέτρου 2, 4-5)
«…όστις έκαμεν ημάς βασιλείς και ιερείς εις τον Θεόν και Πατέρα αυτού…» (Αποκάλυψη 1, 6)
Ο Πέτρος λοιπόν αναφέρει ότι οι χριστιανοί είναι ‘’ιεράτευμα άγιο’’, που σημαίνει ότι όλοι οι χριστιανοί είναι ιερείς, ενώ ο Ιωάννης μας αναφέρει ότι ο Ιησούς μας έκανε βασιλείς και ιερείς του Πατέρα Θεού.
Είναι αλήθεια, ότι ως ένα σημείο έχουν δίκιο. Πράγματι, όλοι οι χριστιανοί είναι ιερείς. Υπάρχει η γενική ιεροσύνη. Όμως τα παραπάνω εδάφια δεν καταργούν την ειδική ιεροσύνη. Και εδώ έρχονται σε αντίφαση, χωρίς να το καταλαβαίνουν.
Στο παραπάνω εδάφιο του Παύλου, ότι ο Χριστός έχει αμετάθετη την ιεροσύνη του, λένε ότι αφού την έχει αμετάθετη, άρα δεν πρέπει να υπάρχουν ιερείς στην εκκλησία του Χριστού. Δεν πρέπει να μετατίθεται σε ανθρώπους, αλλά την κρατά μόνο ο Ιησούς στον ουρανό. Λέγοντας όμως παρακάτω ότι όλοι οι χριστιανοί είναι ιερείς, έρχονται σε αντίφαση. Διότι τότε, εφόσον η ιεροσύνη δεν μετατίθεται, επομένως δεν υπάρχει ούτε η γενική ιεροσύνη. Και εδώ είναι το λάθος τους. Γενική ιεροσύνη υπάρχει, υπάρχει όμως και η ειδική ιεροσύνη. Στην εκκλησία δεν γίνεται καμία μετάθεση της ιεροσύνης του Χριστού, όπως εννοούν οι Προτεστάντες. Δεν γίνεται μετάθεση, αλλά ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗ. Οι ιερείς δεν έχουν δική τους ιεροσύνη (όπως είχαν οι Ιουδαίοι στην Παλαιά Διαθήκη) ώστε να μιλάμε για μετάθεση, αλλά εκπροσωπούν την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ιεροσύνη του Κυρίου. Επομένως δεν είναι δική τους. Άλλο πράγμα η γενική ιεροσύνη και άλλο πράγμα η ειδική ιεροσύνη. Και για να γίνει περισσότερο κατανοητό, λέω το εξής. Εάν όλοι οι χριστιανοί ήταν ιερείς, θα μπορούσαν επομένως ΟΛΟΙ να τελέσουν θεία Ευχαριστία, να βαπτίζουν, να τελούν μυστήρια κτλ. Αυτό όμως δεν συμβαίνει ούτε ανάμεσα σε αυτές τις θρησκευτικές ομάδες. Εφόσον όλοι για σας , αγαπητοί Προτεστάντες, είναι ΄΄ιερείς’’, τότε γιατί ΟΛΟΙ δεν έχουν δικαίωμα να τελούν αυτά που τελείτε στην λατρεία σας? Γιατί υπάρχουν ‘’πρεσβύτεροι’’ και ‘’διάκονοι’’? Δεν μπορούν όλοι να ηγούνται εφόσον ΟΛΟΙ είναι ‘’ιερείς’’? Σαφώς και όχι.
Πάνω σε αυτό, υπάρχει μια ένσταση από πλευράς τους. Ότι στην Καινή Διαθήκη δεν υπάρχει η λέξη ‘’ιερέας’’ ως ονομασία λειτουργού. Πάνω σε αυτό απλά να πω ότι δεν είναι απαραίτητο ΟΛΑ να βρίσκονται μέσα στην Καινή Διαθήκη. Είναι κάτι που δεν μας το λέει η Καινή Διαθήκη. Για να γίνω περισσότερο κατανοητός, θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Στην Καινή Διαθήκη δεν αναφέρεται πουθενά η λέξη ‘’τριάδα’’. Όμως φαίνεται ξεκάθαρα η τριαδικότητα του Θεού. Το ίδιο και με την λέξη ‘’ιερέας’’ ως λειτουργός της εκκλησίας. Ας σκεφτούν μόνοι τους. Ο Χριστός αναφέρεται ως ‘’Αρχιποιμήν’’ (Α Πέτρου 5, 4). Τι σημαίνει ? Τον αρχηγό των ποιμένων. Στην προς Εβραίους επιστολή, αναφέρεται αρκετές φορές ως ‘’Αρχιερέας’’. Τι σημαίνει? Τον αρχηγό των ιερέων. Υπάρχουν ιερείς στην εκκλησίας επομένως.
Ένα ακόμα στοιχείο, είναι η ύπαρξη ΘΥΣΙΑΣΤΗΡΙΟΥ. Το θυσιαστήριο έχει να κάνει με την ιεροσύνη. Δεν υπάρχει θυσιαστήριο χωρίς να υπονοείται ιερέας.
Ο απ Παύλος αναφέρει πάλι στην προς Εβραίους επιστολή…. «Έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου δεν έχουσιν εξουσίαν να φάγωσιν οι λατρεύοντες εις την σκηνήν.» (13, 10)
Εμείς οι χριστιανοί έχουμε θυσιαστήριο από το οποίο δεν έχουν εξουσία να φάνε οι Ιουδαίοι. Μιλάει για ένα θυσιαστήριο ΥΛΙΚΟ το οποίο έχει κάτι ΥΛΙΚΟ που τρώγεται. Δεν μιλάει για πνευματικό θυσιαστήριο. Κάτι ΥΛΙΚΟ έχει αυτό το θυσιαστήριο το οποίο ΤΡΩΝΕ οι χριστιανοί αλλά δεν επιτρέπεται να φάνε οι Ιουδαίοι που λατρεύουν στην σκηνή. Που ακόμα δηλαδή έχουν μείνει στους τύπους της Παλαιάς Διαθήκης και δεν έχουν γίνει χριστιανοί. Μιλάει για την θεία Ευχαριστία που γίνεται με υλικά αντικείμενα. Ο άρτος είναι υλικός, όπως και ο οίνος. Ο Χριστός με ΥΛΙΚΟ άρτο και οίνο έκανε την Κοινωνία που κοινώνησε τους μαθητές. Αυτά προϋποθέτουν ιερέα.
Παρακάτω θα δούμε το θέμα μέσα από τα αποστολικά γραπτά. Διότι δεν είναι δυνατόν να κατανόησαν άλλα πράγματα οι μαθητές των αποστόλων, από αυτά που τους παρέδωσαν οι απόστολοι.
Διδαχή των αποστόλων
‘’ Πρόκειται για μία από τις αρχαιότερες συλλογές του είδους αυτού, της οποίας ο συντάκτης μας είναι άγνωστος, όπως άγνωστος είναι και ο ακριβής χρόνος και τόπος συντάξεως αυτής. Το κείμενο ανακάλυψε το 1883 ο μητροπολίτης Φιλόθεος Βρυέννιος σε κώδικα του Μετοχίου του Παναγίου Τάφου στην Κωνσταντινούπολη. Προκάλεσε τότε μεγάλη εντύπωση, γιατί το υλικό του προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εικόνα της μεταποστολικής Εκκλησίας και με τις πληροφορίες του διαφωτίζει αρκετά θέματα της εσωτερικής ζωής της…..Χρόνος τελικής συντάξεως του έργου θεωρείται το 100-110 μ Χ περίπου και πιθανός τόπος συντάξεως του, κατά την γνώμη των περισσοτέρων ερμηνευτών, θεωρείται η Συρία…..’’ (Αποστολικοί Πατέρες, Χ. Κρικώνης, Τόμος Α, σελ 13).
Στο συγκεκριμένο έργο έχουμε αναφορά σε ‘’αρχιερείς’’ , αναφερόμενος ο συγγραφέας στην χριστιανική εκκλησία. Είναι πολύ σπουδαία αυτή η αναφορά, διότι εκτός των μαρτυριών της Καινής Διαθήκης που καλύπτει μία εποχή από το 33-100 μ Χ περίπου, βλέπουμε να αναφέρονται τα ίδια και σε μεταποστολικά γραπτά. Αυτά είναι η εγγύηση της σωστής ερμηνείας της Καινής Διαθήκης που έκανε η πρώτη εκκλησία. Αυτή η μαρτυρία είναι που θα ξεμπλέξει τον μελετητή από το χάος (την Βαβυλώνα θα έλεγα) του Προτεσταντικού οικοδομήματος.
Έτσι, έχουμε την εξής αναφορά…… «Επίσης ο αληθινός διδάσκαλος δικαιούται και αυτός, όπως ο εργάτης, την τροφή του. Κάθε λοιπόν πρωτογέννημα, ητοι το πρώτο και εκλεκτότερο μέρος των γεννημάτων από το πατητήρι των σταφυλιών και από το αλώνι και από τα βόδια και τα πρόβατα αφού λάβεις να προσφέρεις στους προφήτες, διότι αυτοί είναι οι αρχιερείς σας» (Κεφάλαιο 13, 2-3, σελ 29 ίδιο έργο).
Σαφέστατη αναφορά σε ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ σε έργο του 100-110 μ Χ. Που σημαίνει ότι υπήρχε ήδη η ιεροσύνη εξ αρχής.
Κλήμης Ρώμης ( 92-96 μ Χ)
Θα δούμε τι αναφέρει σχετικά ο επίσκοπος Ρώμης Κλήμης που έγραψε την προς Κορινθίους επιστολή περίπου το 92-96, πολύ κοντά στους αποστόλους (όπως και το προηγούμενο έργο).
Στο έργο του κ. Χρίστου Κρικώνη, Αποστολικοί Πατέρες, σελ 36, διαβάζουμε…..
‘’Αιτία συγγραφής και αποστολής της επιστολής ηταν η αναταραχή που προκάλεσαν στους κόλπους της Εκκλησίας της Κορίνθου μερικοί φιλόνικοι και ζηλωταί με πρωτοστάτες ολίγα πρόσωπα προπετή και αυθάδη, προφανώς οργισμένους νεαρούς, που δεν δέχονταν να έχουν μόνιμα τους ίδιους λειτουργούς και επεχείρησαν την αντικατάσταση των πρεσβυτέρων….Ο Κλήμης μεσολαβώντας συμβουλεύει τους Κορινθίους να έχουν μεταξύ τους ομόνοια και να πειθαρχούν στους λειτουργούς τους…..Με την μεσολάβηση του ο Κλήμης κατακρίνει τις ενέγειες των προπετών Κορινθίων σε βάρος των μονίμων λειτουργών, για τους οποίους επικαλείται την αποστολική διαδοχή και συνιστά υποταγή σ’ αυτούς τους λειτουργούς ….’’.
Ας δούμε τις αναφορές……..
«….τα πάντα οφείλουμε να κάνουμε με τάξη, όσα ο Δεσπότης διέταξε να επιτελούμε σε καθορισμένους καιρούς. Διέταξε να επιτελούμε τις θυσίες (στο κείμενο· προσφοράς) και τις θείες λειτουργίες, όχι όπως- όπως ή να γίνονται χωρίς τάξη, αλλά σε καθορισμένους καιρούς και ώρες. Και που και με ποιους θέλει να επιτελούνται αυτές, Αυτός διόρισε με την υπέρτατη βούλησή του τα πάντα, γινόμενα με αγιότητα, να είναι ευπρόσδεκτα στο Άγιο θέλημά Του…..Γιατί στον Αρχιερέα έχουν δοθεί ιδιαίτερες λειτουργίες και στους ιερείς ο ίδιος τύπος έχει καθοριστεί, και στους λευίτες ιδιαίτερες διακονίες παρέχονται· ο λαϊκός άνθρωπος έχει δεσμευτεί με τα προστάγματα για τους λαϊκούς».
(Κεφάλαιο 40, 2-5, σελ 85).
Τι βλέπουμε σε αυτό το μικρό χωρίο του αγίου Κλήμη Ρώμης? Πολλά και σπουδαία πράγματα που τινάζουν στον αέρα τις προτεσταντικές θεωρίες. Πρώτα από όλα, δεν μπορεί να μας πει κανένας προτεστάντης ότι αυτές οι αναφορές ανήκουν στην ύστερη εκκλησία. Όχι ότι αν ανήκαν θα ηταν κακό, αλλα σύμφωνα με τις θεωρίες τους η εκκλησία δεν ήταν ακόμα σε ‘’αποστασία’’ (κάτι που έχουμε δείξει στο παρόν μπλόγκ ότι ποτέ δεν συνέβει). Είναι από πρωτοχριστιανικό σύγγραμμα του 96 μ Χ. Λίγο μετά τους αποστόλους. Και βλέπουμε τον Κλήμη να μιλάει για θείες λειτουργίες που γίνονταν σε καθορισμένες μέρες. Να λοιπόν που και η ορθοδοξία αυτό το παράδειγμα παίρνει. Και ποιοι τελούν αυτές τις λειτουργίες? Δεν τις τελεί ο λαός, αφού υπάρχει μόνο η γενική ιεροσύνη? Τι αναφέρει ο Κλήμης? Αναφέρει ότι τις τελούν ο Αρχιερέας, οι ιερείς, και οι λευίτες (οι διάκονοι δηλαδή). Και μετά ξεχωρίζει τους λαϊκούς. Τους απλούς πιστούς. Ο Κλήμης κάνει σαφή διάκριση χωρίς να καταργεί την γενική ιεροσύνη, βάζοντας όμως τα πράγματα στην θέση τους επιβεβαιώνοντας όλα τα παραπάνω που είπαμε. Και δείχνει τον τρόπο με τον οποίο η εκκλησία κατανοούσε τα παραπάνω χωρία. Χωρίς να καταργεί τον λόγο του Χριστού, «πάντες εσείς αδελφοί είστε». Μάλιστα κάποιοι υποστηρίζουν ότι ο Κλήμης αναφέρεται στα της παλαιάς διαθήκης και δεν απευθύνεται στην εκκλησία του Χριστού. Βέβαια αυτό καταρρίπτεται από μία απλή ανάγνωση του κεφαλαίου της επιστολής. (Διαβάστε τις λέξεις με πράσινο).
Απόδειξη είναι (και) η συνέχεια της επιστολής ακριβώς στην αρχή του επομένου κεφαλαίου όπου αναφέρει….. «Ο καθένας από μας, αδελφοί, στο ιδιαίτερο τάγμα που ανήκει να ευχαριστεί το Θεό, έχοντας συνείδηση αγαθή, χωρίς να παραβαίνει τον ορισμένο κανόνα της λειτουργίας του, με σεμνότητα» (Κεφάλαιο 41,1, σελ 85)
Ποιο είναι το ιδιαίτερο τάγμα (θέση) του πιστού? Μα φυσικά ότι είπε ακριβώς πιο πάνω, Αρχιερέας, οι ιερείς, οι λευίτες, και οι λαϊκοί. Δεν έχει σημασία αν κάποιος είναι λαϊκός ή λειτουργός . Ο καθένας από την θέση του ας ευχαριστεί τον Θεό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου