Ας δούμε αγαπητοί μου και το κείμενο στο οποίο κάνουν την παραδοχή τους αυτή.
"ΜΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ
ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΟΡΕΑΣ ΓΡΑΦΕΙ ΣΕ ΕΚΔΟΣΗ ΤΟΥ ΟΤΙ:
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΑΓΙΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΕ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΙΟΥΛΙΑΝΟ.
Συγκεκριμένα στο μικρού μεγέθους, αχρονολόγητο & χωρίς να αναφέρεται το όνομα του συγγραφέως βιβλιαράκι ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ: Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ στις σελίδες 8,9,10 & 11 σε ολόκληρο κεφάλαιο με τίτλο:
Η συνάντησή του με τον Ιουλιανό Παραβάτη γράφει:
Εκείνο, τον καιρό μαθαίνοντας ότι ο Ιουλιανός ο Παραβάτης ξεκίνησε για πόλεμο εναντίον των Περσών κι ότι επρόκειτο να διαβεί από τα μέρη της Καισαρείας, βγήκε από την πόλη μαζί με τον λαό να τον προϋπαντήσει και σαν βασιλιά και σαν παλιό γνώριμό του, από την εποχή που εσπουδαζαν μαζί στην Αθήνα. Ο Ιουλιανός εζήτησε από τον Άγιο να του προσφέρει κάποιο δώρο από ό,τι συνήθως έτρωγε. Αυτός δε του πρόσφερε τρία κριθαρένια ψωμιά. Ο βασιλιάς δέχθηκε το δώρο (Σε ποιον αναφέρεται; Μα φυσικά στον άγιο Βασίλειο, τον βιο του οποίου εξιστορεί. Πάμε παρακάτω)
και διέταξε τους ανθρώπους του να κόψουν από τα χωράφια και να προσφέρουν στον Άγιο για ανταμοιβή δήθεν ένα μάτσο γρασίδι. Τότε ο Άγιος στράφηκε σε αυτόν και του είπε: <<Εγώ, βασιλιά, σας πρόσφερα, σύμφωνα με ότι μου ζητήσατε, από ό,τι αληθινά τρώγω. Η δε μεγαλειότητά σας ευαρεστήθηκε να με ανταμείψει όμοια με την τροφή, που φαίνεται ό,τι συνηθίζετε να τρώγετε>>. Ο βασιλέας, εξαγριώθηκε από την ανέλπιστη και τολμηρή αυτή απάντηση του Άγιου στην υβριστική εκείνη προσφορά του. Λάβε - του είπε - προς το παρόν αυτό το δώρο, και όταν νικητής επιστρέψω από την Περσία, θα δώσω την πρέπουσα αμοιβή και σε σένα και στον καθυστερημένο αυτό λαό, που διδάσκεις να περιφρονεί και ατιμάζει τους θεούς, που εγώ προσκυνώ και σέβομαι>>. (Απρόκλητα δηλαδή, σύμφωνα με την μαρτυρία του κειμένου, ο Ιουλιανός ο Παραβάτης φέρθηκε απρεπώς για έναν αυτοκράτορα σε έναν άνθρωπο που τον καλοδέχτηκε και μάλιστα που ήσαν και συσπουδαστές στην ίδια σχολή στην Αθήνα. Πάμε παρακάτω.)
Με τέτοια πρόθεση ο Ιουλιανός αναχώρησε, αλλά δεν αξιώθηκε να πραγματοποιήσει την απειλή του. Ο δε Άγιος, αφού εισήλθε στην πόλη, και αφού κάλεσε όλο το πλήθος του λαού, πρώτα μεν ανέφερε σε αυτούς τις απειλές του βασιλέα, έπειτα δε τους συμβούλευσε λέγοντας: <<Μη λυπηθείτε, αδελφοί μου Χριστιανοί, τα χρήματά σας, μόνο φροντίστε για τη ζωή σας. Πηγαίνετε λοιπόν, και φέρετε τα χρήματά σας για να τα συνάξουμε σ' ένα τόπο, και όταν ακούσουμε ότι επιστρέφει ο βασιλέας, να τα βάλουμε σωρούς στο δρόμο. Τότε αυτός αφού τα δει, σαν φιλοχρήματος που είναι, ίσως ημερωθεί, και δεν κάνει εναντίον μας ότι σκέπτεται>>. Οι δε Χριστιανοί απήλθαν και έκαναν όπως παράγγειλε σε αυτούς ο Άγιος, φέρνοντας αμέτρητα είδη από χρυσάφι, ασήμι, και λίθους. Ο δε Άγιος αφού δέχθηκε την προαίρεσή τους, τα έβαλε στο σκευοφυλάκιο, επιγράφοντας και το όνομα του καθένα, για να φυλάττονται, μέχρι που θ΄ ακούσουν για την επιστροφή του βασιλέα.
Όταν δε έμαθε ο Άγιος, ότι επιστρέφει ο βασιλέας, αφού εμάζεψε το πλήθος των Χριστιανών μαζί με τις γυναίκες και τα παιδιά, τους πρόσταξε να νηστεύσουν τρεις μέρες. ΄Έπειτα αφού τους παρέλαβε ανέβηκε στο όρος της Καισαρείας, που μέχρι σήμερα ονομάζεται του Διδύμου, διότι έχει δυο κορυφές, στις οποίες υπήρχε και ναός της Υπεραγίας Θεοτόκου. Στο ναό αυτό, ενώ οι Χριστιανοί προσεύχονταν με συντριμμένες τις καρδιές στην Υπεραγία Θεοτόκο να διασκορπίσει τη βουλή του ασεβέστατου βασιλέα, είδε ο Άγιος πλήθος στρατιές ουράνιες που εκύκλωναν το όρος και στο μέσο αυτών κάποια γυναίκα που καθόταν σε θρόνο με δόξα πολλή, να λέει στους Αγγέλους που στέκονταν γύρω της: <<Να μου καλέσετε τον Μερκούριο, ο οποίος αφού φύγει θα φονεύσει τον εχθρό του υιού μου, τον Ιουλιανό>>. Εφάνηκε δε στον Άγιο Βασίλειο, ότι ήλθε και ο μάρτυρας Μερκούριος ντυμένος τ΄ άρματά του και αφού έλαβε διαταγή από τη γυναίκα εκείνη, που ήταν η Υπεραγία Θεοτόκος, απήλθε γρήγορα. (Σε όραμα του ο άγιος Βασίλειος είδε τον άγιο Μερκούριο, ο οποίος ζούσε 100 χρόνια πριν, να ετοιμάζεται.)
Μετά δε που απήλθε ο μάρτυρας Μερκούριος, προσκάλεσε η Παναγία τον Άγιο Βασίλειο και του έδωσε Βιβλίο, που είχε γραμμένη όλη τη δημιουργία της κτίσης, ως και τον άνθρωπο που ήταν πλασμένος από τον Θεό. Και στη μεν αρχή του Βιβλίου ήταν επιγραφή που έλεγε <<πες>>, στο τέλος δε του Βιβλίου, εκεί που έγραφε για την πλάση του ανθρώπου, έγραφε <<σώσει>>. Αυτή την οπτασία βλέποντας ο Άγιος αμέσως ξύπνησε. Αλλά για να μην υπάρξει αμφιβολία ποιο ήταν το νόημα της οπτασίας για το βιβλίο, ας το κάνουμε καθαρό. Ο Άγιος έγραψε ερμηνεία στην Εξαήμερο του Μωϋσή, που διηγείται, πως, έκανε ο Θεός τον ουρανό και τη γη, τον Ήλιο, τη Σελήνη, τις θάλασσες, τα ζώα και όλα τα αισθητά κτίσματα. Όταν δε επρόκειτο να γράψει και για την έκτη μέρα, δηλαδή, πως έπλασε ο Θεός τον Αδάμ και την Εύα, τότε σ΄ εκείνες τις ημέρες απέθανε ο Άγιος και άφησε το βιβλίο ατελείωτο. Ύστερα δε ο αδελφός του Γρηγόριος, που εχρημάτισε, Αρχιεπίσκοπος Νύσσης έγραψε για την πλάση του ανθρώπου, και το ετελείωσε.
Αλλά ας έλθουμε πάλι στη διήγησή μας. Όταν είδε ο Άγιος την οπτασία, αμέσως πήρε μερικούς από τους κληρικούς και κατέβηκε στην πόλη.Ήταν δε εκεί ναός του Αγίου Μερκουρίου, στον οποίο βρισκότανε το λείψανό του, και τα άρματά του, που ετιμώνταν από τους χριστιανούς, διότι ο Άγιος Μερκούριος εκεί στην Καισάρεια εμαρτύρησε πριν 100 χρόνια επί της βασιλείας Βαλεριανού και Βαλερίου. Στο ναό αυτό εισερχόμενος ο Άγιος, και μη βρίσκοντας το λείψανο και τα άρματα, ερωτούσε τον σκευοφύλακα της εκκλησίας, τι έγιναν. Εκείνος δε μη ξέροντας την υπόθεση, έκανε φοβερούς όρκους ότι δεν γνώριζε την αιτία. Τότε αντελήφθη ο Άγιος, ότι το όραμα ήταν αληθινό, και ότι τη νύκτα εκείνη εφονεύθηκε ο ασεβέστατος βασιλέας. Και αμέσως έτρεξε στο όρος, και λέγει στους Χριστιανούς: <<Να χαίρεσθε και να αγαλλιάσθε σήμερα, αδελφοί. Εισακούσθηκε η δέησή μας, διότι ο στυγερός βασιλέας επήρε την πρέπουσα τιμωρία. Δι΄ αυτό, ευχαριστώντας το Θεό, ας πάμε στην πόλη, για να λάβει ο καθένας μας τα χρήματά του>>. Αυτά ακούοντας οι Χριστιανοί εβόησαν ομόφωνα: <<Αν θελήσαμε να τα δώσουμε στον ασεβή βασιλέα, τώρα να μη τα χαρίσουμε στο Βασιλέα του ουρανού και της γης που μας εχάρισε τη ζωή; Ο δε Άγιος αφού επαίνεσε την προθυμία τους όρισε να λάβουν το τρίτο, από ό,τι έδωσε ο καθένας και με τα υπόλοιπα να κτίσουν πτωχοκομεία, ξενοδοχεία, νοσοκομεία, γηροτροφεία και ορφανοτροφεία. Με τον τρόπο αυτό εφονεύθηκε ο ασεβέστατος βασιλέας Ιουλιανός στην Περσία σε κάποια μάχη από τον Άγιο Μερκούριο, με την προσευχή του Αγίου Βασιλείου.
Χωρίς σχόλια...
ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ
20-5-2004"
Ας σχολιάσω εγώ λοιπόν.
Τι βλέπουμε σε αυτό το κείμενο;
Βλέπουμε έναν βασιλέα στυγερό και ασεβή, έναν χριστιανό επίσκοπο που προσπαθεί να σώσει το ποίμνιο του από τον βασιλιά και έναν άγιο ο οποίος όντας ήδη νεκρός και άρα κατά τους δωδεκαθεϊστές μη δυνάμενος να κάνει οτιδήποτε, να φονεύει τον βασιλιά.
Πώς όμως σκοτώθηκε ή πέθανε ο Ιουλιανός ο Παραβάτης;
Ένα κείμενο της ιστορικού Αμαλίας Ηλιάδη.
Ο θάνατος του Ιουλιανού (363).
Ο Ιουλιανός πέρασε τις τελευταίες του στιγμές περιτριγυρισμένος από φίλους του φιλοσόφους με τους οποίους συζήτησε για την αθανασία και την ευγένεια της ψυχής, όπως ο Σωκράτης. Ο φιλόσοφος αυτοκράτορας έφυγε από τη ζωή με την πεποίθηση ότι από το χειρότερο πηγαίνει προς το καλύτερο και με τη χαρά ότι θα βρεθεί κοντά στο θεϊκό Πλάτωνα στο Σωκράτη και στον Πυθαγόρα που τόσο πολύ τους αγάπησε στη ζωή του. Η σωρός του μεταφέρθηκε και τάφηκε ύστερα από δύο μήνες στην Ταρσό.
Έτσι πέθανε στα τριαντατρία του χρόνια ο αυτοκράτορας Ιουλιανός «μια από τις πιο προικισμένες ευγενείς και αξιολάτρευτες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας». Ο Αυστριακός ιστορικός Ernest Stein γράφει για τον Ιουλιανό ότι «σε πείσμα της πλάνης του υπήρξε ένας από τους πιο ευγενικούς και πιο καλλιεργημένους χαρακτήρες της παγκόσμιας ιστορίας, και ίσως ο πιο άξιος να γίνει αγαπητός».
Έτσι πέθανε στα τριαντατρία του χρόνια ο αυτοκράτορας Ιουλιανός «μια από τις πιο προικισμένες ευγενείς και αξιολάτρευτες μορφές της παγκόσμιας ιστορίας». Ο Αυστριακός ιστορικός Ernest Stein γράφει για τον Ιουλιανό ότι «σε πείσμα της πλάνης του υπήρξε ένας από τους πιο ευγενικούς και πιο καλλιεργημένους χαρακτήρες της παγκόσμιας ιστορίας, και ίσως ο πιο άξιος να γίνει αγαπητός».
Μα φυσικά λόγω παράδοσης. Ο θάνατος του Ιουλιανού σύμφωνα με τους χριστιανούς οφείλεται στην ασέβεια του και έγινε από τον άγιο Μερκούριο, ο οποίος εκοιμήθη πολλά χρόνια πριν άρα κατά τους δωδεκαθεϊστές νεκρός, και από τους ιστορικούς με δόρυ πισώπλατα.
Από την wikipedia διαβάζουμε.
"Οι Πέρσες γνώριζαν πως όχι μόνο ήταν επικίνδυνο να ριψοκινδυνεύσουν μια κατά μέτωπο σύγκρουση αλλά και οτι αυτό δεν ήταν αναγκαίο, καθώς το μόνο που χρειαζόταν ήταν να επιβραδύνουν την υποχώρηση των Ρωμαίων. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, στις 26 Ιουνίου 363, σε αψιμαχία με τους Πέρσες, ο Ιουλιανός χτυπήθηκε πισώπλατα από δόρυ και πέθανε μετά από λίγες ώρες στη σκηνή του, σε ηλικία 31 ετών. Παρ' όλη τη μετέπειτα χριστιανική παράδοση οτι χτυπήθηκε από άγιο και τις κατηγορίες των εθνικών, δεν φαίνεται να αληθεύει η εκδοχή της δολοφονίας από δικό του στρατιώτη."
W.Treadgold 1997, σελ.62Και ώρα να γελάσουμε λιγάκι.
ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ Δημοσιεύθηκε από Poseidon - 17/03/2009 15:47
_____________________________________
http://www.epanellinismos.com/images/fbfiles/images/julian11.jpg
Το 363μ.Χ ο Ελληνας αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ιουλιανός ο
Φιλόσοφος πέφτει ηρωϊκά μαχόμενος στην πρώτη γραμμή του μετώπου αγωνιζόμενος εναντίον τών
Περσών.Το θανάσιμο κτύπημα όμως δεν ήρθε από την πλευρά των Περσών αλλά πισώπλατα απο
έναν χριστιανό προδότη της πατρίδας του ονόματι Μερκούριος.Το τίμημα της προδοσίας του δεν
άργησε να αποδοθεί.Ονομάστηκε άγιος της Ορθόδοξης εκκλησίας και η μνήμη του τιμάται μέχρι τις
μέρες μας.Δολοφονώντας τον Ιουλιανό νόμιζαν ότι τέλειωναν οριστικά και με τους Ελληνες.
ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΟΥΣ ΛΑΘΟΣ.
Μέσα στους αιώνες που ακολούθησαν παρά τους διωγμούς κατά των Ελλήνων απο τους
Χριστιανούς τους ευτελισμούς τις ταπεινώσεις και τις κατά συρροή δολοφονίες των προγόνων μας
ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΔΩ.Χρόνο με τον χρόνο,αιώνα με τον αιώνα,γενιά με γενιά το μήνυμα της
αντίστασης στον κατακτητή της πατρίδας μας Ιουδαιοχριστιανισμό πέρναγε μέσα αποτο προγονικό
ΙΧΩΡ που ρέει στις φλέβες μας ζωογόνο σήμερα όσο ποτέ άλλοτε.
ΑΠΡΟΣΚΥΝΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου δίνουν καθημερινά τον μεγάλο
αγώνα για την αποκατάσταση των ιδεωδών των προγόνων μας και την αποσπίλωση του ονόματος
τους.Τούς είπαν Ειδωλολάτρες,πόρνους,σατανιστέ ς και ότι άλλο μπόρεσε να γεννήσει η
αρρωστημένη φαντασία και μυαλό τους.
Μόνο γέλωτα μπορείτε να προκαλέσετε δωδεκαθεϊστοανιστορίτες. Με το να παραδέχεσθε την χριστιανική παράδοση για τον άγιο Μερκούριο, αποδέχεσθε και την αθανασία που προσφέρει ο Κύριος στους αγίους Του, πνευματικώς αρχικά και σωματικώς με την Δευτέρα Παρουσία.
Ευχαριστούμε πολύ.
7 σχόλια:
Λιγα ακομα στοιχεια για τον Ιουλιανο....για γελιο....το ινδαλμα των νεοπαγανιστων...
"Ένας γέρος τυφλός που τον οδηγούσε ένα πιαδί, πλησίασε τον αυτοκράτορα και μπροστά σε όλους τον φώναξε άθρησκο, άθεο και ΑΠΟΣΤΑΤΗ. Ο Ιουλιανός τότε απάντησε: «Είσαι ένας τυφλός και ο Γαλιλαίος Θεός σου δε θα σε θεραπεύσει.»
Ο γέροντας όμως του είπε: «Ευχαριστώ το Θεό για την τύφλωσή μου, γιατί αυτή με εμποδίζει να βλέπω την ασέβειά σου.» (Ιστορία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας A.A. Vasiliev, σελ. 96-97."
Από τότε ήταν γνωστά τα παρατσούκλια του, εν ζωή ακόμη οι πολίτες ήξεραν με ποιον είχαν να κάνουν, ακόμη και οι τυφλοί.
Ας δούμε τι λέει ο ίδιος ο Ιουλιανός στο έργο του "Μισοπώγων" όταν απογοητευμένος σε ένα ολόκληρο στάδιο, μιας πόλης των 800.000 όπως ήταν η Ανιόχεια κι ενώ περίμενε πλήθος λαού να κάνει θυσίες ζώων, ως ειδωλολάτρες,...........δεν εμφανίστηκε ούτε ένα προς μεγάλη του απογοήτευση.
(A.A. Vasiliev, σελ. 101-102)
"Τον δέκατο μήνα υπάρχει μια γιορτή, την οποία καθιέρωσαν οι πρόγονοί σας προς τιμήν του θεού Απόλλωνος, και ήτον καθήκον σας να επισκεφτείτε την Δάφνη...
Φαντάστηκα, με το μυαλό μου την μεγαλοπρέπεια της εορτής, σαν ένας άνθρωπος που βλέπει κάποιο όραμα.
Φαντάστηκα ζώα για θυσίες, σπονδές, θυμιάματα(λιβάνια), χορωδίες και τους νέους της πόλεως ντυμένους λευκά, γύρω από το βωμό με τις ψυχές τους γεμάτες ευσέβεια και αγιότητα.
Αλλά όταν μπήκα στο Ναό δεν βρήκα ούτε ένα θυμίαμα, ούτε κάν ένα ζώο για θυσία. Για μια στιγμή απόρησα και νόμισα ότι ακόμη ήμουν έξω και ότι τιμώντας με, περιμένατε το σύνθημά μου. (μιλάμε για φαντασία τώρα......)
Αλλά όταν ρώτησα ποια θα ήταν η θυσία, την οποία θα πρόσφερε η πόλη στο Θεό, ο ιερεύς απάντησε: "Έφερα μαζί μου από το σπίτι μου μια χήνα να την προσφέρω στο Θεό...."
Τον Ιουλιανο σαφως δεν τον σκοτωσε χριστιανος (κα μαλιστα αγιος). Το λογικο ειναι οτι τον σκοτωσαν οι εχθροι που πολεμουσε. Αλλωστε δεν μπορουσε να το κανει χριστιανος γιατι θα τον εβλεπαν και θα τον τιμωρουσαν. Σε πολεμο ηταν. Κοινη λογικη.
Απο εδω...http://www.arhaioplixia.org/arhaioplixia7.html#17a
"Ο Λιβάνιος στο σύγγραμμά του Επιτάφ. Ιουλιανού 274-5 αναφέρει ότι τον δολοφόνησαν Χριστιανοί, ενώ στο σύγγραμμά του Περί της τιμωρίας Ιουλιανού, 17-21, αναφέρει απλώς ότι οι δολοφόνοι ήταν Ρωμαίοι και όχι Πέρσες. Δηλαδή, ο Λιβάνιος δεν είναι σίγουρος, εάν οι δράστες ήταν Ρωμαίοι Χριστιανοί ή απλώς Ρωμαίοι άγνωστων λοιπών στοιχείων. Στο Μονωδία επί Ιουλιανώ όμως, που γράφτηκε το 364 μ.Χ., ο Λιβάνιος μάς λέει ότι «χτυπήθηκε από έναν τυχαίο Πέρση» (κεφ. 32). Τι έγινε μετά κι άλλαξε γνώμη; Δεν βρήκε «αποδείξεις»· απλώς πείστηκε ότι οι φήμες ήταν αληθινές. Άλλωστε στα κατοπινά επιχειρήματά του υπέρ της άποψης ότι ο φονιάς ήταν Χριστιανός, δεν αναφέρει συγκεκριμένες μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων....Η αλήθεια είναι ότι και ο Αμμιανός Μαρκελλίνος αναφέρει την εκδοχή ότι ο Ιουλιανός επλήγη από Ρωμαίους. Να τι λέει (XXV, 6, 6): «Βλέποντας αυτό, ο εχθρός από τα δασωμένα ύψη μας επετίθετο με κάθε είδους όπλα και με υβριστική γλώσσα, ως προδότες και φονιάδες ενός υπέροχου ηγεμόνα. Διότι κι αυτοί επίσης είχαν ακούσει από το στόμα φυγάδων, ως αποτέλεσμα μιας αβάσιμης φήμης, ότι ο Ιουλιανός είχε σκοτωθεί από ρωμαϊκό όπλο». Παρατηρούμε ότι ο Αμμιανός απορρίπτει την εκδοχή του Ρωμαίου (κι όχι απαραίτητα Χριστιανού Ρωμαίου) στρατιώτη φονιά ως αβάσιμη. Έχοντας υπόψη ότι ο Αμμιανός ολοκλήρωσε τη συγγραφή της ιστορίας του περί το 395 (Arnaldo Momigliano, Pagan and Christian historiography in the fourth century AD, Clarendon Press, Oxford 1963, p. 81), δηλαδή αρκετά χρόνια μετά τη δημοσιοποίηση των έργων του Λιβάνιου, στα οποία κατηγορούνταν οι Χριστιανοί για το φόνο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι ο Αμμιανός απέρριψε έπειτα από λεπτομερή έρευνα, κι όχι αβίαστα, την εκδοχή του Λιβάνιου. Δεν υπάρχει λόγος να πιστέψουμε πως ο παγανιστής Αμμιανός δεν επιβεβαίωσε την εκδοχή τού Λιβάνιου τάχα επειδή φοβόταν˙ ο Λιβάνιος (που είχε τέτοια ελευθερία ώστε να αποκαλεί π.χ. στο Μονωδία επί Ιουλιανώ, 8, 2 «Μελητίδη»= ηλίθιο τον Κωνστάντιο Β�) καθώς και τόσοι άλλοι Παγανιστές (π.χ. Ζώσιμος, Ευνάπος) που κατηγορούσαν τους Χριστιανούς ώς και τα μέσα του 5ου αι. για ένα σωρό πράγματα, διόλου δεν φοβόντουσαν˙ γιατί να φοβηθεί μόνο ο Αμμιανός; Άλλωστε, ο Αμμιανός δύο φορές απορρίπτει την εκδοχή του Λιβάνιου (XXV, 6, 6 και XXV, 3, 6)....''
ακομα.........
"Οι Νεοπαγανιστές αναφέρουν κάτι μυθοπλασίες του 5ου και 6ου αιώνα περί κάποιου Μερκούριου, του Χριστιανού που δολοφόνησε τον Ιουλιανό. Αυτά είναι μυθοπλασίες Χριστιανών βιογράφων του Μ. Βασιλείου και δεν αναφέρονται σε κάποιον Μερκούριο, αλλά σε άγιο Μερκούριο, νεκρό 90 χρόνια πριν το φόνο του Ιουλιανού, ο οποίος κατεβαίνει (!) από τον ουρανό και σκοτώνει τον Ιουλιανό. Αυτό ξεχνάνε να μας το πουν οι Νεοπαγανιστές.
«Οι χριστιανοί συγγραφείς βίων και αγίων κατά τους δύο επόμενους αιώνες διέδιδαν διάφορους θρύλους. Κατά τον δημοφιλέστερο από αυτούς, ο θάνατος του αυτοκράτορα αποδιδόταν στον στρατιωτικό άγιο Μερκούριο, ο οποίος λέγεται ότι είχε μαρτυρήσει με ανείπωτα βασανιστήρια επί του αυτοκράτορος Δεκίου (249-251). Το όνομα του Μερκούριου συνδέθηκε με τον Ιουλιανό μόλις στα τέλη του 5ου ή στις αρχές του 6ου αι. Το εύρημα των αγιογράφων που επινοήθηκε πιθανότατα στην Καισάρεια της Καππαδοκίας περί τα τέλη του 5ου αι. αφορά ένα υποτιθέμενο όνειρο του Μ. Βασιλείου. Στο όνειρο αυτό ο Βασίλειος είδε το Χριστό (ή, σύμφωνα με άλλες εκδοχές, την Παναγία), καθισμένο στον ουράνιο θρόνο του, να καλεί τον Μερκούριο και να τον διατάζει να επιστρέψει στη γη για να δολοφονήσει τον Ιουλιανό.
Μια άλλη μορφή του θρύλου που, ανάγεται στις αρχές του 6ου αι., κάνει λόγο για ένα όνειρο του Ιοβιανού, που έγινε αυτοκράτορας (363-364) μετά το θάνατο του Ιουλιανού. Εδώ παρουσιάζεται ο Μερκούριος να εμφανίζεται στον Ιοβιανό και να του αναγγέλλει ότι σε τρεις εβδομάδες θα κτυπούσε τον Ιουλιανό με ένα βέλος. Στην πραγματικότητα τέτοιος Μερκούριος δεν υπήρξε ποτέ˙ ακόμη και το όνομα του αγίου αυτού προήλθε από παρανόηση κάποιου συριακού μύθου για τον Μαρ (= «κύριος») Κούριος (Κύριος). Ίσως γι� αυτόν τον λόγο ο Μερκούριος δεν υπήρξε ποτέ δημοφιλής άγιος, παρά τη σημαντική θέση που κατέχει στην βυζαντινή αγιογραφία» (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτικής Αθηνών Α.Ε., τ. Ζ�, σ. 344).
Μιλάμε, δηλαδή, για παραμύθια της Χαλιμάς".
Απο την ''αρχαιοπληξια''.
Δεν υπάρχουν δηλαδή λείψανα του αγίου Μερκουρίου, σύμφωνα με την "αρχαιοπληξία" και δεν ήταν πραγματικό πρόσωπο;
2 ειναι οι εκδοχες (παντα απο την "ΑΡΧΑΙΟΠΛΗΞΙΑ").
α)Ο Μερκουριος να μην υπηρξε καν αλλα να ειναι Μαρ (= «κύριος») Κούριος (Κύριος), κατα την Ιστορια του Ελληνηνικου Εθνους.
β)Ο Μερκουριος να υπηρξε μεν, αλλα σε παλαιοτερη εποχη. Και ο οποιος δεν εχει καμια σχεση με τον φονο. Οσα αναφερονται για το δηθεν ονειρο του Μ Βασιλειου, αναφερονται απο βιογραφους του αγιου Βασιλειου πολυ αργοτερα (τελη 5ου αι). Μην σου κανει εντυπωση, γιατι αν και χριστιανοι, διαφοροι βιογραφοι αλλα και χρονικογραφοι (οπως ο Μαλαλας) δεν ειναι καθολου αντικειμενικοι, αλλα υπερβαλουν πολλες φορες στα εργα τους διοτι νομιζουν οτι ετσι θα δωσουν περισοτερη ''αξια'' σε προσωπα εκκλησιαστικα ή πολιτικα ακομα. Και ποσο μαλλον στην περιπτωση του Ιουλιανου που δεν ηταν και ο καλυτερος ανθρωπος. Πχ ο Μαλαλας δεν ειναι αξιοπιστη πηγη. Στην συγκεκριμενη περιπτωση, εχουμε μαρτυριες απο εθνικους οπου δεν ειναι οι ιδιοι σιγουροι για το ποιος ειναι ο δολοφονος.
γ)Προσωπικη μου γνωμη....
Πιστευω οτι ο Μερκουριος υπηρξε, αλλα δεν εχει καμια σχεση με φονους. Διοτι ειναι αγιος, και διοτι εζησε πολυ πιο πριν τον Ιουλιανο. Σε καμια περιπτωση δεν κατεβαζει ο θεος αγιους να σκοτωσουν. Αν ηθελε να κανει κριση ο θεος επειδη ο Ιουλιανος ξεπερνουσε τα ορια, θα το εκανε οπως πχ με τον Ηρωδη που τον παταξε αγγελος Κυριου. Αλλα και παλι αυτα ειναι εξαιρετικα σπανια. Ο Θεος επετρεψε 300 χρονια
σκληρων διωγμων, χωρις να επεμβει με αυτον τον τροπο. Και φανηκε η πιστη αυτων των ανθρωπων που εμειναν παραδειγματα θαρρους για ολους μας.
Δημοσίευση σχολίου