Οι αιρέσεις που δεν δέχονται την θεότητα του Ιησού Χριστού καθώς και την Αγία Τριάδα, ισχυρίζονται ότι αυτά είναι δόγματα που δεν στηρίζονται στην Βίβλο. Ισχυρίζονται ότι είναι δημιούργημα της Α Οικουμενικής Συνόδου (περί της θεότητας του Υιού) και της Β Οικουμενικής (περί της Τριάδας), και ότι ως τότε η εκκλησία δεν είχε ιδέα περί αυτών. Σε αυτούς απαντάμε ότι η Α Οικουμενική διατύπωσε και επίσημα πλέον τις ορθόδοξες θέσεις της απαντώντας στην αιρετική διδασκαλία του Άρειου το 325 μ Χ και η Β διατύπωσε επίσημα την θεότητα του Αγίου Πνεύματος το 381 μ Χ . Οι σύνοδοι στηρίχτηκαν στην πατερική παράδοση και την Αγία Γραφή, και εξέφρασαν επίσημα το πιστεύω της εκκλησίας.
Παρακάτω θα δείξουμε τι πίστευε η εκκλησία πολύ νωρίτερα από το 325 και 381. Έτσι, θα αναφέρουμε αποσπάσματα από το έργο του αγίου Ιππολύτου «Εις την Αίρεσιν Νοητού τινός » , έργο που γράφτηκε από τον Ιππόλυτο περίπου το 200 μ Χ (125 χρόνια τουλάχιστον νωρίτερα από την Α Οικουμενική) ο οποίος απαντά στα επιχειρήματα του Νοητού από την Αγία Γραφή ο οποίος δίδασκε ότι ο Πατέρας και ο Υιός είναι ένα και το αυτό πρόσωπο, και οτι δεν υπάρχει τριάδα. «…τολμηρόν δόγμα παρεισήνεγκαν, αναισχύντως λέγοντες· Αυτός εστί Χριστός ο Πατήρ, αυτός Υιός, αυτός εγεννήθη, αυτός έπαθεν, αυτός εαυτόν ήγειρεν» (Κεφ. 3).
Παρακάτω θα αναφέρουμε τα επίμαχα χωρία από το έργο του Ιππόλυτου που απαντούν στις πλάνες αυτές. Όπως αναφέρει ο ίδιος για τους αιρετικούς « Οπόταν γαρ θελήσωσιν πανουργεύεσθαι, περικόπτουσι τας Γραφάς…», δηλαδή με την περικοπή των εδαφίων οι αιρετικοί πανουργεύοντε την πλάνη. Η λύση είναι να βλέπουμε τι λέει ολόκληρο το χωρίο…. « …Ολοκλήρως δε ειπάτω, και ευρήσει την αιτίαν προς τίνα λέγεται». (Κεφ. 4)
Ο Ιππόλυτος με απλό τρόπο και από τις Γραφές, δηλώνει με ξεκάθαρο τρόπο την πίστη των πρώτων χριστιανών. Τα παρακάτω είναι από την Βιβλιοθήκη Ελλήνων Πατέρων τόμος 6, σελ 11-21 . Το κείμενο είναι κατά την έκδοση της πατρολογίας του J. P. Migne.
Η Θεότητα του Ιησού Χριστού.
«Ημείς έναν Θεόν οίδαμεν αληθώς· οίδαμεν Χριστόν· οίδαμεν τον Υιόν παθόντα, λαθώς έπαθεν, αποθανόντα, καθώς απέθανεν, και αναστάντα την τρίτη μέρα, και όντα εν δεξιά του Πατρός, και ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς». (κεφ. 1)
Μιλώντας σε α πληθυντικό (που σημαίνει ότι εκφράζει την πίστη της εκκλησίας), ξεχωρίζει το πρόσωπο του Πατέρα και του Υιού εφόσον λέει ότι ο Υιός είναι στα δεξιά του Πατέρα, και αναφέρει τον Υιό ως Θεό.
Στο κεφάλαιο 2, αναφέρει εδάφιο από το βιβλίο του Βαρούχ (το οποίο η εκκλησία το δεχόταν)…. « Ούτος ο Θεός ημών, ου λογισθήσεται έτερος προς αυτόν. Έξευρε πάσαν οδόν επιστήμης, και έδωκεν αυτήν Ιακώβ τω παιδί αυτού, και Ισραήλ τω ηγαπημένω υπ’ αυτού· μετά ταύτα επι της ώφθη, και εν τοις ανθρώποις συνανεστράφη. Οράς ουν, φησίν, ότι ουτός εστίν ο Θεός, ο μόνος ων, και ύστερον οφθείς, και τοις ανθρώποις συναναστραφείς».
Έτσι λοιπόν, ο θεός ενανθρώπισε, τον είδαν οι άνθρωποι και συναναστράφηκε μαζί τους. Ποιος άλλος παρά τον Χριστό?
« Χριστός γαρ ην Θεός, και έπασχεν δι ημάς, αυτός ων ο Πατήρ ίνα και σώσαι ημάς δυνηθή. Άλλο δε, φησίν, ου δυνάμεθα λέγειν· και γαρ ο απόστολος ένα Θεό ομολογείν, λέγων· ‘’Ων οι πατέρες, εξ ων Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας». (Κεφ. 2)
Άλλη σαφέστατη μαρτυρία του απ Παύλου που επικαλείται ο Ιππόλυτος για την θεότητα του Χριστού.
« Ούτως γαρ και Ιωάννης είπεν ‘’ Ο ων και ο ην, και ο ερχόμενος, ο Θεός παντοκράτωρ’’. Καλώς είπεν παντοκράτορα τον Χριστόν. Τούτο γαρ είπεν όπερ και αυτώ μαρτυρήσει ο Χριστός. Μαρτυρών γαρ Χριστός έφη ‘’Πάντα μοι παραδέδοται παρά του Πατρός’’ και πάντων κρατεί, παντοκράτωρ παρά Πατρός κατεστάθη Χριστός» (Κεφ. 6)
Ο Χριστός επομένως αφού του παραδόθηκαν όλα από τον Πατέρα, είναι παντοκράτορας.
Αφού αποδεικνύει την θεότητα του Χριστού (υπάρχουν και άλλα, αυτά είναι ενδεικτικά), προχωρά στο να δείξει ότι ο Υιός Θεός είναι άλλο πρόσωπο από τον Πατέρα Θεό.
Ξεχωριστά πρόσωπα ο Πατέρας από τον Υιό.
« Ουδείς αναβέβηκεν εις τον ουρανόν, ει μη ο εκ του ουρανού καταβάς ο Υιός του ανθρώπου, ο ων εν τω ουρανώ’’. Τι ουν ζητεί παρά το ειρημένον? Μήτι ερεί, ότι εν ουρανώ σάρξ ην? Εστί μεν ουν σάρξ η υπο του Λόγου του Πατρώου προσενεχθείσα δώρον, η εκ Πνεύματος και Παρθένου, τέλειος Υιός θεού αποδεδειγμένος…Τις ουν ην εν ουρανώ αλλ’ η Λόγος άσαρκος…». (Κεφ. 4)
Ο Υιός ηταν με σάρκα στην γη όταν είπε ‘’ ο ων εν τω ουρανώ’’. Δηλαδή όταν το έλεγε αυτό ηταν ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ και στον ουρανό, ως Λόγος, όπως εξηγεί ο Ιππόλυτος. Αυτό σημαίνει ότι έχει δύο φύσεις, την θεία και την ανθρώπινη. Και ότι ως Λόγος είναι ξεχωριστό πρόσωπο από τον Πατέρα (ενώ είναι Ένας θεός).
« Λέγει γαρ ούτως· ‘’Υπάγω προς τον Πατέρα μου και Πατέρα υμών, και Θεόν μου και Θεόν υμών’’. Ει ουν Νοητός τολμάν λέγειν αυτόν είναι τον Πατέρα, προς ποιόν Πατέρα ερεί πορεύεσθαι Χριστόν κατά την ευαγγελικήν φωνήν?». (Κεφ. 7)
Δηλαδή, εφόσον ο Υιός λέει ότι πάει στον Πατέρα Του, επομένως είναι ξεχωριστά πρόσωπα.
« Εάν δε λέγη· Αυτός είπεν· ‘’Εγώ και ο Πατήρ εν έσμεν’’, επιστανέτω τον νούν και μανθανέτω, ότι ουκ είπεν, ότι ‘’ Εγώ και ο Πατήρ εν ειμί’’, αλλά ‘’εν εσμέν’’. Το γαρ ‘’εσμέν’’ ουκ εφ’ ενός λέγεται. Αλλ’ επι δύο πρόσωπα έδειξεν, δύναμιν δε μίαν». (Κεφ. 7)
Δηλαδή, δεν χρησιμοποίησε ενικό ‘’ειμί’’ σαν να ηταν για το ίδιο πρόσωπο, αλλά το πληθυντικό ‘’εσμέν’’. Είναι ξεχωριστό πρόσωπο επομένως, που αναφέρεται στην ίδια θεότητα.
Ο Πατέρας έφτιαξε τα πάντα με την θέλησή του και τον Λόγο του. Τον Λόγο (τον Χριστό) δεν τον έφτιαξε αλλά τον γέννησε προαιώνια. «Των δε γινομένων αρχηγόν και σύμβουλον και εργάτην εγέννα Λόγον, ον Λόγον έχων εν εαυτώ, αόρατον τε όντα τω κτιζομένω κόσμω…» (Κεφ. 10)
«Και ούτως παρίστατο αυτώ ετέρος. Έτερον δε λέγων ου δύο Θεούς λέγω, αλλ’ ως φως εκ φωτός, ή ως ύδωρ εκ πηγής, ή ως ακτίνα από ηλίου. Δύναμις γαρ μια η εκ του παντός· το δε παν Πατήρ, εξ ου δύναμις Λόγος». (Κεφ. 11)
Έτσι, δεν μιλάμε για δύο θεούς, αλλά για έναν θεό, μέσα από τον οποίο προέρχεται ο Λόγος.
Ο οποίος Λόγος έγινε πλήρης άνθρωπος για την σωτηρία μας… «Πιστεύσωμεν ουν, μακάριοι αδελφοί, κατά την παράδοσιν των αποστόλων, ότι Θεός Λόγος απ ‘ ουρανών κατήλθεν εις την αγίαν Παρθένον Μαρίαν, ινα σαρκωθείς εξ αυτής, λαβών δε ψυχήν την ανθρώπινην, λογικήν δε λέγω, γεγονώς πάντα όσα εστί άνθρωποις, εκτός αμαρτίας, σώσει τον πεπτωκότα, και αφθαρσίαν ανθρώποις παράσχη τοις πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού». (Κεφ. 17)
Η Αγία Τριάδα
Σαφέστατες αναφορές και στο θέμα της Τριάδας.
«Όσον μεν κατά την δύναμιν, εις εστί ο Θεός· όσον δε κατά την οικονομίαν, τριχής η επίδειξις, ως ύστερον αποδειχθήσεται, αποδιδόντων ημών περί αληθείας λόγον». (Κεφ. 8)
« Ουκούν ένσαρκο Λόγον θεωρούμεν, Πατέρα δι’ αυτού νοούμεν, Υιώ δε πιστεύομεν, Πνεύματι Αγίω προσκυνούμεν». (Κεφ. 12)
«Οικονομία συμφωνίας συνάγεται εις έναν Θεόν· εις γαρ εστί ο θεός· ο γαρ κελεύων Πατήρ, ο δε υπακούων Υιός, το δε συνετίζων άγιο Πνεύμα. Ο ων Πατήρ επι πάντων, ο δε Υιός δια πάντων, το δε άγιο Πνεύμα εν πάσιν». (Κεφ. 14)
«…αναστάς παρέδωκεν τοις μαθηταίς λέγων· ‘’Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός, και του Υιού, και του αγίου Πνεύματος’’, δεικνύων ότι πας ος αν εν τι τούτων εκλίπη, τελείως θεόν ουκ εδάξασεν. Δια γαρ της Τριάδος ταύτης Πατήρ δοξάζεται. Πατήρ γαρ ηθέλησεν, Υιός εποίησεν, Πνεύμα εφανέρωσεν. Πάσαι τοίνυν οι Γραφαί περί τούτου κηρύσσουσιν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου