Ο καθηγητής Στεφανίδης, σχετικά με την Θεοτόκο αναφέρει… « Η προσωπική αγιότης της Θεοτόκου και η συμμετοχή αυτής εις το σωτηριώδες έργον του Χριστού επέφερε την τιμήν και την επίκλησιν αυτής. Οι Νεστοριανοί απέρριπτον το όνομα και την ανάλογον τιμήν της Θεοτόκου, τουναντίον ετόνιζον την σημασίαν αυτής οι αντίπαλοι των Νεστοριανών, οι αλεξανδρινοί θεολόγοι. Η καταδίκη των Νεστοριανών εν τη Τρίτη Οικουμενική συνόδω (431) ενίσχυσε την τιμήν της Θεοτόκου». (Εκκλησιαστική Ιστορία Στεφανίδη, έκδοση 6η, σελ 316)
Πέρα από την αναφορά του Στεφανίδη, θα παραθέσουμε αρχαίες μαρτυρίες για το τι είπαν για την Θεοτόκο οι πατέρες της εκκλησίας και την θέση που της έδιναν οι χριστιανοί από πάντα.
Η ονομασία ‘’Θεοτόκος’’, λένε οι προτεστάντες, δεν αναφέρεται από κανέναν αποστολικό ή μεταποστολικό πατέρα, ούτε μέσα στην Αγία Γραφή. Και αν δεν αναφέρεται ρητά, όμως υπονοείται ότι η Μαρία είναι Θεοτόκος, από την στιγμή που δεν γέννησε απλά ένα άνθρωπο στον οποίο αργότερα ενώθηκε η θεία φύση (δεν είναι Χριστοτόκος), αλλά όταν γέννησε, ο Χριστός είχε ΗΔΗ και τις δύο φύσεις. Επομένως η Μαρία είναι Θεοτόκος. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον όρο ‘’Αγία Τριάδα’’. Πουθενά στην Αγία Γραφή δεν υπάρχει η λέξη ‘’Τριάδα’’. Μήπως σημαίνει ότι ο Θεός δεν είναι τριαδικός; Όχι! Εφόσον η Τριάδα φαίνεται από πολλά Αγιογραφικά χωρία. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον όρο Θεοτόκος. Όσοι προτεστάντες αρνείστε τον όρο ‘’Θεοτόκος’’, προσέξτε μην πέσετε στην αίρεση του Νεστορίου.
Θεοτόκος ονομάζεται επισήμως για πρώτη φορά από τον Ωριγένη (185-251 μ Χ)…
«την ήδη μεμνηστευμένην γυναίκα καλεί ούτω και επί του Ιωσήφ και της Θεοτόκου ελέχθη».
(Ερμηνεία εκ του Δευτερονομίου του κβ' κεφ।)
Αν και καταδικάστηκαν από την Εκκλησία κάποιες αιρετικές διδασκαλίες του, εντούτοις δεν καταδικάστηκε επειδή αποκάλεσε την Μαρία Θεοτόκο.
Ο Διονύσιος Αλεξανδρείας (250 μ Χ) αναφέρει…
«τον σαρκωθέντα εκ της Αγίας Παρθένου και Θεοτόκου Μαρίας»
(Επιστολή προς Σαμοσατέα)
Ο Γρηγόριος ο Νεοκαισαρείας (275 μ Χ) αναφέρει επίσης…
«ταύτης ουν της προφητείας την ωδήν η Αγία Θεοτόκος ανέπεμπε λέγουσα, Μεγαλύνει ή ψυχή μου τον Κύριον κτλ.»
(λόγ. εις τον Ευαγγελισμόν)
Ο Ιερός Μεθόδιος ( 300 μ Χ) αναφέρει….
«Και δη λαβομένη η Θεοτόκος τον εκ του αχράντου και παναμώμου αυτής θυσιαστηρίου σαρκωθέντα ζωοποιόν και ανέκφραστον άνθρακα, ως λαβίδι...»
«τι προς σε φθέγξομαι, ω μήτερ παρθένε, και παρθένε μήτερ; Πατρικοίς σε ύμνοις προσφθέγξομαι, θύγατερ Δαυίδ και μήτερ του Κυρίου και Θεού Δαυίδ... ω πασών γενεών υψηλοτέρα και πάντων ορατών τε και αοράτων δημιουργημάτων τιμιωτέρα φανείσα, διά σου γέγονε Κύριος ο Θεός των δυνάμεων μεθ' ημών. Εύγε εύγε εύγε Μήτερ Θεού και δούλη»
Εδώ, όχι απλά την ονομάζει Θεοτόκο, αλλά την επικαλείται κιόλας
Ο Μέγας Αθανάσιος (330 μ Χ) αναφέρει….
«και αυτός δε ο Άγγελος δρώμενος ομολογεί απεστάλθαι παρά του δεσπότου, ως επί Ζαχαρίου ο Γαβριήλ, και επί της Θεοτόκου Μαρίας ο αυτός ομολόγησε»
Ο Γρηγόριος ο θεολόγος (370 μ Χ) αναφέρει…
«Ει τις ου Θεοτόκον την Μαρίαν υπολαμβάνει χωρίς εστί της Θεότητος.»
(επιστ. προς Κληδ. τόμ. α' σελ. 738)
Ο Χρυσόστομος είναι αποστομωτικός κατά των αρνητών της πρέπουσας τιμής στην Μαρία (όχι λατρείας όπως ψευδώς κατηγορούν την Εκκλησία οι προτεστάντες)….
«Ουδέν τοίνυν εν βίω οίον η Θεοτόκος Μαρία, περίελθε, ω άνθρωπε,
πάσαν την κτίσιν τω λογισμώ, και βλέπε ει εστίν ίσον ή μείζον της Αγίας Θεοτόκου παρθένου, περινόστησον την γην, περίβλεψον την θάλασσαν, πολυπραγμόνησον τον αέρα, τους ουρανούς τη διανοία ερεύνησον, τας αοράτους πάσας δυνάμεις ενθυμήθητι, και βλέπε ει εστίν άλλο τοιούτον θαύμα εν τη κτίση
(Λόγ. εις την Αγίαν Παρθένον τόμ. ε' σελ. 876 Εκδ. Ετόν)
Εδώ ο Χρυσόστομος διερωτάται ποιο άλλο κτίσμα είναι ίσο ή μεγαλύτερο της Αγίας Θεοτόκου
Ενώ σε άλλο σημείο επικαλείται τις μεσιτείες της….
«Και νυν ου λείπει τω Θεώ Δεβώρα, ου λείπει τω Θεώ Ισραήλ, έχομεν γαρ και ημείς την Αγίαν Παρθένον Θεοτόκον Μαρίαν πρεσβεύουσαν υπέρ ημών, ει γαρ η τυχούσα γυνή ενίκησε, πόσω μάλλον η του Χριστού μήτηρ καταισχύνει τους εχθρούς της αληθείας;»
(Λόγ. περί του χρησίμως τας προφητείας ασαφείς είναι)
Μήπως θα χαρακτηριστεί και ο Χρυσόστομος ως …μεσαιωνιστής;
Η επίκληση των αγίων δεν είναι μεσαιωνικό εφεύρημα όπως θα ήθελαν οι προτεστάντες, αλλά συνήθεια που υπήρχε από την αρχή στην Εκκλησία
Ο Στεφανίδης αναφέρει ότι ο Ιππόλυτος (Β' αιώνας) επικαλούνταν τις μεσιτείες των Τριών Παίδων…
«Οι χριστιανοί ετίμων προς τούτοις τα λείψανα των μαρτύρων και επεκαλούντο την παρά τω θεώ μεσιτείαν αυτών. Ο Ιππόλυτος επεκαλείτο τους τρείς παίδας»
(Εκκλησιαστική Ιστορία σελ 120, έκδοση 6η)
«..τρείς παίδες, μνησθήτε μου παρακαλώ, ίνα καγώ υμίν τον αυτόν κλήρον τον της μαρτυρίας λάχω…» ( Ιππολύτου Εις Δανιήλ 30,1)
Μεσαιωνιστής… και ο Ιππόλυτος από τον Β' αιώνα;
Μήπως είναι μεσαιωνιστής ο άγγελος που προσφέρει στον Θεό τις μεσιτείες των αγίων στην Αποκάλυψη, αλλά και ο ίδιος ο Θεός που τις δέχεται;
«Και ήλθεν άλλος άγγελος και εστάθη έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, κρατών θυμιατήριον χρυσούν, και εδόθησαν εις αυτόν θυμιάματα πολλά, διά να προσφέρη με τας προσευχάς πάντων των αγίων επί το θυσιαστήριον το χρυσούν το ενώπιον του θρόνου. Και ανέβη ο καπνός των θυμιαμάτων με τας προσευχάς πάντων των αγίων εκ της χειρός του αγγέλου ενώπιον του Θεού». (Αποκάλυψη 8, 3-4)
Ενώ ο Πρόκλος, μαθητής του Χρυσοστόμου αναφέρει για την Παναγία …
«Συνεκάλεσαν ημάς νυν ενταύθα η Αγία Θεοτόκος και παρθένος Μαρία το αμόλυντον της παρθενίας κειμήλιον, ο λογικός του δευτέρου Αδάμ παράδεισος, το εργαστήριον της ενώσεως των φύσεων, η πανήγυρις του σωτηρίου συναλλάγματος, η παστάς εν η ο λόγος ενυμφεύσατο την σάρκα, η έμψυχος της φύσεως βάτος, η παρθένος και ουρανός, η μόνη Θεού προς ανθρώπους γέφυρα, ο φρικτός της οικονομίας ιστός, εν ω αρρήτως υφάνθη ο της ενώσεως χιτών...»
(εγκωμ. εις την Θεοτόκον κτλ 6).
Ενώ ο Θεοδώρητος επισφραγίζει…
«των πάλαι και πρόπαλαι της ορθοδόξου πίστεως κηρύκων κατά την Αποστολικήν παράδοσιν Θεοτόκον διδαξάντων ονομάζει και πιστεύει την του Κυρίου μητέρα» (Βλέπ. Θεοδ. επιστ. Σπορακίω τομ. δ'. σελ. 639).
Τέλος, να αναφέρουμε τα χωρία που επικαλούνται οι αιρετικοί προτεστάντες και πως τα διαστρεβλώνουν (κατά την συνηθισμένη τακτική τους) από τον Επιφάνιο Κύπρου
Στο κατά αιρέσεων λοιπόν, αναφέρει ο Επιφάνιος…. «Παυσάσθω τοίνυν η πλάνη των πεπλανημένων. Ούτε γαρ Θεός η Μαρία ούτε απ' ουρανού έχουσα το σώμα, αλλ' εκ συλλήψεως ανδρός και γυναικός, κατ' επαγγελίαν δε, ώσπερ ο Ισαάκ, οικονομηθείσα. Και μηδείς εις όνομα ταύτης προσφερέτω. Εαυτού γαρ την ψυχήν απόλλυσι, μήτε πάλιν αμπαραινέτω, εξυβρίζων την αγίαν Παρθένον".
Ναι μην άγιον ην το σώμα της Μαρίας, ου μην Θεός, ναι δη παρθένος ην η Παρθένος και τετιμημένη, αλλ' ουκ εις προσκύνησιν ημίν δοθείσα, αλλά προσκυνούσα τον εξ' αυτής σαρκί γεγεννημένον, απ' ουρανών δε εκ κόλπων Πατρός παραγενόμενον".
" Εν τιμή έστω Μαρία, ο δε Πατήρ και Υιός και Άγιον Πνεύμα προσκυνείσθω, την Μαρία μηδείς προσκυνείτω"
Σαφέστατα, όπως πολύ ορθά αναφέρει ο Επιφάνιος, η Μαρία δεν είναι Θεός, είναι άνθρωπος. Και φυσικά, στην Ορθόδοξη Εκκλησία ως άνθρωπος τιμάται. Ως άνθρωπος που έγινε η πύλη δια της οποίας ήρθε στη γη ο σωτήρας μας…. «Η πύλη αύτη θέλει είσθαι κεκλεισμένη, δεν θέλει ανοιχθή, και άνθρωπος δεν θέλει εισέλθει δι' αυτής· διότι Κύριος ο Θεός του Ισραήλ εισήλθε δι' αυτής, διά τούτο θέλει είσθαι κεκλεισμένη». (Ιεζεκιήλ 44,2)
Ως άνθρωπος που στον γάμο της Κανά, άλλαξε την απόφαση του Χριστού. Και ενώ ο Χριστός της είπε … «Τι είναι μεταξύ εμού και σου, γύναι; δεν ήλθεν έτι η ώρα μου», δείχνοντας την μεγάλη διαφορά που έχει ως Θεός από την Μαρία που είναι άνθρωπος, εντούτοις, της έκανε την χάρη την ίδια στιγμή. Ενώ της το ξεκόβει αρχικά, αμέσως μετά έκανε αυτό που του είπε.
(Εδώ μπορείτε να δείτε τις απαντήσεις στα προτεσταντικά ψεύδη περί δήθεν ‘’θεοποίησής’’ της)
Ο Επιφάνιος το μόνο που κάνει είναι να καυτηριάζει τις αιρετικές θέσεις των Κολλυριδιανών που είχαν θεοποιήσει πραγματικά την Μαρία και της πρόσφεραν λατρεία. Μιλάει για λατρεία και λατρευτική προσκύνηση
Στο ίδιο έργο εξηγεί ο Επιφάνιος…. «Άλλους πάλιν αφραίνοντας εις την υπέρ της
αυτής αγίας αειπαρθένου υπόθεσιν, αντί Θεού ταύτην προσάγειν εσπουδακότας και σπουδάζοντας, και εν εμβροντήσει τινί και φρενοβλαβεία φερομένους. Διηγούνται γαρ ως τινές γυναίκες εν τη Αραβία από των μερών της Θράκης τούτο γε το κενοφώνημα ενηνόχασιν, ως εις όνομα της αειπαρθένου κολλυρίδα τινά επιτελείν, και συνάγεσθαι επί το αυτό, και εις όνομα της αγίας Παρθένου υπέρ το μέτρον τι πειράσθαι αθεμίτω και βλασφήμω επιχειρείν πράγματι, και εις όνομα αυτής ιερουργείν διά γυναικών».
«Η αίρεσις πάλιν εν τη Αραβία από της Θράκης και των άνω μερών της Σκυθίας ανεδείχθη... τινές γυναίκες κουρικόν τινά κοσμούσαι, (ήτοι δίφρον τετράγωνον), απλώσασαι επ' αυτόν οθόνην, εν ημέρα τινί φανερά του έτους, εν ημέραις τισίν άρτον προτιθέασι και αναφέρουσιν εις όνομα της Μαρίας, αι πάσαι δε από του άρτου μεταλαμβάνουσιν»
2 σχόλια:
Μια μόνο μικρή ένσταση. Ο Χριστός δεν γίνεται να αλλάξει την απόφασή Του γιατί ως Θεός γνωρίζει τα πάντα πριν γίνουν, ωστόσο συναισθηματικά αισθάνεται τον κόσμο και ως άνθρωπος. Στην Κανά απλώς έπρεπε να το ζητήσουν αυτοί που το είχαν ανάγκη και έτσι να πραγματοποιηθεί το θαύμα και όχι η Μητέρα Του η οποία δεν το είχε άμεση ανάγκη. Απλώς χρησιμοποίησε την δημόσια μαρτυρία της και όχι την ιδιωτική για να γίνει το θαύμα. Είναι η πρώτη που πραγματικά Τον πίστεψε!!!
Αγαπητέ μου Χρήστο, σε ευχαριστώ για την παρέμβασή σου. Ισως δεν έκανα σωστή διατύπωση. Φυσικά και ως Θεός ξέρει τα πάντα. Αυτό που ήθελα να πω ειναι οτι ενω της λέει οτι δεν ηρθε ακομα η ωρα Του, αμέσως μετά της κάνει την χάρη. Που σημαίνει οτι θα το έκανε το θαύμα, αλλά με την μεσολάβηση της Μαρίας (που φυσικά ηταν η πρώτη που Τον πίστεψε) το έκανε νωρίτερα. Δεν ήρθε ετι η ωρα Του, αλλα το έκανε την επόμενη στιγμή. Δεν ειχε σκοπο να κανει κατι, και ομως εκανε το θαυμα.
Δημοσίευση σχολίου