Το μυστήριο του Χρίσματος.

Το μυστήριο του Χρίσματος. Αναφορές από την αρχαία εκκλησία.

Το θέμα του χρίσματος για τους ορθόδοξους χριστιανούς (και αναφέρομαι σε αυτούς που έχουν επίγνωση) είναι γνωστό, αλλά για τους ετερόδοξους είναι άγνωστο. Δεν μπορούν να καταλάβουν (και πως άλλωστε, εφόσον πρόκειται για μυστήριο) πως με ευχές του ιερέα και με χρήση ελαίου μεταδίδεται η θεία χάρη στον πιστό. Δεν θα ασχοληθώ εδώ με τις κακοδοξίες των ετεροδόξων, ούτε με την σύνδεση του χρίσματος με το χάρισμα της γλωσσολαλιάς. Άλλωστε για την γλωσσολαλιά (την συχνότητα της) έχουμε γράψει σε παλαιότερο άρθρο, βλέποντας την μέσα στην Αγία Γραφή και την ιστορία. Εδώ, θα δημοσιεύσω αναφορές για το χρίσμα με την χρήση ελαίου και μύρου από αρχέγονες πηγές, για να πάρουμε μια γεύση πως το τελούσε η αρχαία Εκκλησία.

Ότι γίνεται δια ελαίου, γίνεται φανερό από την ίδια την λέξη ‘’χρίσμα’’. Ο απ Ιωάννης αναφέρεται στο χρίσμα ως εξής… «Και σεις έχετε χρίσμα από του Αγίου και γνωρίζετε πάντα» (Α Ιωάννου 2, 20)

Χρίσμα, από το χρίω που σημαίνει αλείφω.

Ο Θεόφιλος Αντιοχείας περίπου το 170 μ Χ έγραφε… «Τις δε άνθρωπος εισελθών εις τόνδε τον βίον ή αθλών ου χρίεται ελαίω; Ποιόν δε έργον ή κόσμιον δύναται ευμορφίαν έχειν, εάν μη χρισθή και στιλβωθή; Είτα αήρ και πάσα η υπ’ ουρανόν τρόπω τίνι χρίεται φωτί και πνεύματι. Συ δε ου βούλει χρισθήναι έλαιον Θεού; Τοιγαρούν ημείς τούτου είνεκεν καλούμεθα Χριστιανοί ότι χριόμεθα έλαιον θεού»

(Έλληνες Πατέρες, Θεοφίλου προς Αυτόλυκον Α, σελ. 18)

Ο Τερτυλιανός περίπου το 200 μ Χ περιγράφει… «[...] Έπειτα , αφού βγούμε από το λουτρό, χριόμεθα με ευλογημένο λάδι, σύμφωνα με την αρχαία πρακτική κατά την οποία όσοι εκλέγονταν στο ιερατείο χρίονταν συνήθως από “το κέρας του ελαίου”, με το οποίο χρίσθηκε ο Ααρών από τον Μωυσή. Να γιατί ονομάζονταν χριστοί, κατά την ελληνική λέξη χρίσμα. Και αυτό το όνομα του Κυρίου, δηλ. το όνομα Χριστός, έχει την ίδια ετυμολογία.

Στην περίπτωση μας επίσης το λάδι του χρίσματος εκχέεται και πάνω στο σώμα, αλλά έχει πνευματική χρησιμότητα, ακριβώς όπως η τελετουργία του βαπτίσματος, που αναμφίβολα είναι χειρονομία επάνω στο σώμα, εφόσον βαπτιζόμεθα στο νερό, αλλά με πνευματική αποτελεσματικότητα από τη στιγμή που απελευθερωνόμαστε από τις αμαρτίες μας. (Περί του Βαπτίσματος (DE BAPTISMO)

Ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει…..
‘’Ο βορβορω χριων πως ουχι και βδελυκτον ποιει το παιδιον; Πως γαρ αυτό προσαγει ταις χερσι του ιερεως; Ειπε μοι, πως αξιοις επι του μετωπου σφαγιδα επιτεθειναι παρα της του πρεσβυτερου χειρος ενθα βορβορον επεχρισας?’’. (Ομιλια ΙΒ εις Α Κορινθιους)

Ο 7ος κανόνας της Β Οικουμενικής συνόδου το 381, ορίζει….. «Τους προστιθεμένους τη ορθοδοξία και τη μερίδι των σωζομένων από αιρετικών δεχόμεθα κατά την υποτεταγμένην ακολουθίαν και συνήθειαν….και σφραγιζομένους πρώτον το άγιω Μύρω, το τε μέτωπον, και τους οφθαλμούς, και τας ρίνας, και το στόμα, και τα ώτα, και σφραγίζοντες αυτούς, λέγομεν, σφραφίς δωρεάς Πνεύματος αγίου…».

(Πηδάλιο, σελ 163).

Πιστεύω ότι είναι αρκετά για να δείξουν πως η αρχαία Εκκλησία τελούσε το μυστήριο του χρίσματος.