Η μαρτυρία του Ιώσηπου για τον Ιησού. Είναι γνήσια;

Θα ερευνήσουμε τις μαρτυρίες που μιλάνε για τον Ιησού Χριστό πέρα από την Αγία Γραφή. Θα εξετάσουμε (σε μια σειρά άρθρων που θα ακολουθήσει) όλες τις μαρτυρίες αυτές, καθώς και τις ενστάσεις που προβάλλουν κάποιοι.

Πολλοί προβάλλουν ως επιχείρημα το εξής……«Την εποχή που γεννήθηκε και έζησε ο Ιησούς, υπήρχαν περίπου 40 γνωστοί ιστορικοί και συγγραφείς, αλλά κανείς τους δεν τον αναφέρει».

Σε αυτούς απαντάμε ότι αν και δεν αναφέρουν τον Ιησού, δεν λένε ότι δεν υπήρξε κιόλας. Την εποχή εκείνη τα θρησκευτικά πράγματα δεν ενδιέφεραν τον κόσμο. Κυρίως τα πολιτικά μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον. Είναι αυθαίρετο συμπέρασμα ότι επειδή δεν αναφέρουν κάτι, ότι δεν υπήρξε κιόλας. Ωστόσο, υπάρχουν λιγοστές μαρτυρίες που αναφέρουν για τον Ιησού Χριστό, και αυτές θα δούμε μια προς μια, όπως και τις διάφορες ενστάσεις για την αυθεντικότητα τους, λέγοντας ότι επί Βυζαντίου τα πάντα ήταν στα χέρια των χριστιανών. Αν υπήρχε περίπτωση πλαστογραφίας, τότε οι (δήθεν) πλαστές μαρτυρίες δεν θα ήταν λίγες, αλλά πολλές. Θα είχαν πλαστογραφηθεί χιλιάδες κείμενα. Παρόλα αυτά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, επομένως είναι άτοπο να μιλάμε για πλαστογραφία σε λιγοστά κείμενα, ενώ θα μπορούσαν να έχουν πλαστογραφήσει χιλιάδες άλλα έργα για την ιστορικότητα του Χριστού, πράγμα που δεν συμβαίνει.

Θα ξεκινήσουμε από την μαρτυρία του Ιώσηπου Φλάβιου (Josephus Flavius, 37-100 μ.Χ) ιστορικού. Ουσιαστικά πρόκειται για δύο μαρτυρίες, τις οποίες και θα δούμε ξεχωριστά.. Την μεγάλη και την μικρή, όπως συνηθίζεται να λέγονται.

Παραθέτω όλο το χωρίο της μεγάλης μαρτυρίας.. Με κόκκινο είναι ότι δεν αμφισβητείται. Με μαύρο είναι το αμφισβητήσιμο μέρος.

"Γίγνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανήρ. [ει γε άνδρα αυτόν λέγειν χρη. Ήν γαρ παραδόξων έργων ποιητής, διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή ταληθή δεχομένων]. Και πολλούς μεν Ιουδαίους, πολλούς δε και από τού Ελληνικού επηγάγετο. [Ο Χριστός ούτος ην.] Και αυτόν, ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ' ημίν σταυρώ επιτετμηκότος Πιλάτου, ουκ επαύσατο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες. [εφάνη γαρ αυτοίς τρίτην έχων ημέραν πάλιν ζων, των θείων προφητών ταυτά τε και άλλα μύρια θαυμάσια περί αυτού ειρηκότων.] εισέτι τε νυν τών Χριστιανών από τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιπε το φύλον" (Ιουδαϊκές Αρχαιότητες XVIII 3, 3).

Ο Louis H. Feldman αναφέρει για την αυθεντικότητα…. «ότι είναι σχεδόν παγκοσμίως αποδεκτή από τους λόγιους». (Feldman, "Josephus," Anchor Bible Dictionary, Vol. 3, pages 990-91).
Επίσης, ο Graham Stanton αναφέρει ότι…. «οι προσθήκες αφαιρέθηκαν, και τα εναπομείναντα σχόλια σχετίζονται με το λεξιλόγιο του Ιώσηπου και το ύφος» (Stanton, The Gospels and Jesus, page 143).

Οι περισσότεροι καθηγητές δέχονται την μαρτυρία του Ιώσηπου ως αυθεντική.

Σε άρθρο του, ο καθηγητής Peter Kirby αναφέρει ότι…. «Διαβάζοντας 13 βιβλία από το 1980 που διαπραγματεύονται την μαρτυρία, δέκα από αυτά επιχειρηματολόγησαν ότι είναι εν μέρει αυθεντική, ενώ τα άλλα τρία να είναι απόλυτα πλαστή. Συμπτωματικώς, τα ίδια τρία βιβλία επίσης αναφέρουν ότι ο Χριστός δεν υπήρξε».

(Kirby, Testamonium Flavianum, 2001).

«Οι περισσότεροι καθηγητές τείνουν να δουν το απόσπασμα κατά βάση αυθεντικό, με μερικές προσθήκες από χριστιανους»

(Jesus of Nazareth, King of the Jews, page 249).

Ο James H. Charlesworth λέει…. «Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι υπήρχε μικρή αναφορά στον Ιησού…..επειδή όταν αφαιρεθούν οι χριστιανικές προσθήκες, το υπόλοιπο εξακολουθεί να βγάζει γραμματική και ιστορική λογική».

Επομένως, είμαστε σε θέση να διαχωρίσουμε το γνήσιο από τις μετέπειτα προσθήκες.

Το κομμάτι, λοιπόν, που θεωρείται αυθεντικό από το μεγαλύτερο μέρος της επιστημονικής κοινότητας είναι το ακόλουθο……

«Γίγνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανήρ. Και πολλούς μεν Ιουδαίους, πολλούς δε και από τού Ελληνικού επηγάγετο. Και αυτόν, ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ' ημίν σταυρώ επιτετμηκότος Πιλάτου, ουκ επαύσατο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες. εισέτι τε νυν τών Χριστιανών από τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιπε το φύλον»

Ερευνώντας την αυθεντική παράγραφο ‘’λέξη προς λέξη’’……………

«Γίγνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς».

Ο καθηγητής Steve Mason αναφέρει σχετικά….. «αυτή η εισαγωγική φράση είναι χαρακτηριστική σε αυτό το μέρος των Αρχαιοτήτων του Ιώσηπου, όπου καταγράφει ξεχωριστά επεισόδια μέσα στην αφήγησή του».

(Mason, Josephus and the New Testament, page 171).

«σοφός ανήρ»

Ο Meier εξηγεί…. «Μια χριστιανική γραφή δεν θα αρνούνταν ότι ο Ιησούς ήταν ένας σοφός άνθρωπος, αλλά θα ήταν ελλιπής για κάποιον που πιστεύει ότι ηταν θεάνθρωπος».

(Meier, op. cit., page 60).

H φράση «σοφός ανήρ» είναι χαρακτηριστική φράση του Ιώσηπου. Με αυτήν την έκφραση μιλάει και για τον Σολομώντα και για τον Δανιήλ.

«Of these, Solomon and Daniel are the most obvious parallels to Jesus qua wise men. Both were celebrated as masters of wisdom. Hence it is not surprising to find the epithet 'teacher' follows closely the phrases under consideration in the Testimonium». (Geza Vermes, The Jesus Notice of Josephus Re-Examined, Journal of Jewish Studies, Spring 1987, page 3).

«Και πολλούς μεν Ιουδαίους, πολλούς δε και από τού Ελληνικού επηγάγετο».

Δεν υπάρχει λόγος να είναι προσθήκη. Καταγράφει κάτι το οποίο συνέβη.

«Και αυτόν, ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ' ημίν σταυρώ επιτετμηκότος Πιλάτου,»

Η αναφορά στον Πιλάτο είναι ουδέτερη. Η φράση «των πρώτων ανδρών» είναι συχνή στον Ιώσηπο. Εάν είχαμε προσθήκη. Πολύ πιθανών να έλεγε «οι Ιουδαίοι» ή «οι Φαρισσαίοι». Το «παρ ημιν» είναι επίσης συχνή φράση στα έργα του Ιώσηπου.

Ο καθηγητής Mason δέχεται ότι … «ο Ιώσηπος συχνά μιλάει για τους πρώτους άνδρες ανάμεσα στους Ιουδαίους με την ίδια φράση που χρησιμοποιεί στο απόσπασμα της μαρτυρίας».

(Mason, op. cit., page 169).

«ουκ επαύσατο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες».

Μοιάζει να είναι ελλιπής αυτή η φράση, αλλά στην ουσία πρέπει να κατανοηθεί από την προηγούμενη που λέει… «Και αυτόν, ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ' ημίν σταυρώ επιτετμηκότος Πιλάτου», δηλαδή «Ο Πιλάτος τον καταδίκασε να σταυρωθεί και να πεθάνει, καθ’ υπόδειξιν ανδρών δικών μας εξουσίας, αλλά εκείνοι που τον αγάπησαν από την αρχή, δεν σταμάτησαν». Ο καθηγητής F.F. Bruce αναφέρει ότι οι σύντομες φράσεις είναι χαρακτηριστικό στον Ιώσηπο. (Bruce, The New Testament Documents, page 109)

«εισέτι τε νυν τών Χριστιανών από τούδε ωνομασμένων ουκ επέλιπε το φύλον»

Ο Ιώσηπος χρησιμοποιεί άλλες 11 φορές την λέξη ‘’φύλον’’ για να περιγράψει χαρακτηριστικά ανθρώπων ή εθνών, όπως για παράδειγμα τους Ιουδαίους (Ιστορία των Ιουδαϊκών Πολέμων 3.354; 7.327, 2.366, 2.379).

‘’..αποκαλώντας τους χριστιανούς ως ‘’φυλή’’ θα ήταν ασυνήθιστο για μια χριστιανικη προσθήκη….’’

(Van Voorst, op. cit., page 90).

Ενστάσεις

Πρώτη ένσταση…... «Σε κάποιο σημείο των «Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων» αναφέρεται όμως απρόσμενα και μάλλον επαινετικά στη δραστηριότητα και τα θαύματα του Ιησού, τον οποίο αποκαλεί «μεσσία».

Απάντηση………..

Στο παραπάνω μη αμφισβητήσιμο χωρίο, δεν βλέπουμε να αναφέρεται επαινετικά στην δραστηριότητα του Ιησού. Αναφέρεται αντικειμενικά ότι πολλοί Ιουδαίοι και Έλληνες (ειδωλολάτρες) τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν. Και δεν τον αποκαλεί «μεσσία» σε αυτό το μη αμφισβητήσιμο κομμάτι ,αλλά «σοφό ανήρ».

Όσο για την δήθεν «απρόσμενη» αναφορά στον Ιησού και στα γεγονότα της σταύρωσης, δεν είναι καθόλου απρόσμενα αν λάβουμε υπόψη μας ότι το κεφάλαιο ξεκινά με διαμάχες των Εβραίων με το Πόντιο Πιλάτο (18.3.1), συνεχίζει με τη κατάχρηση χρημάτων του Ναού από το Πόντιο Πιλάτο (18.3.2), με το Χριστό, ο οποίος καταδικάστηκε από το Πόντιο Πιλάτο (18.3.3), με ένα σκάνδαλο στο ναό της Ίσιδος στη Ρώμη (18.3.4) και τελειώνει με ένα άλλο σκάνδαλο στη Ρώμη, που κατέληξε σε εξορία Εβραίων από εκεί (18.3.5).

Δεύτερη ένσταση………. «Η παραπάνω παράγραφος είναι άγνωστη (δεν αναφέρεται) από κανέναν χριστιανό απολογητή του 2ου αιώνα μ.Χ, ενώ αναφέρεται για πρώτη φορά από τον χριστιανό απολογητή, πατέρα της εκκλησιαστικής ιστορίας, Ευσέβιο Καισαρείας τον 3ο αιώνα μ.α.χ.χ. Έτσι, η «παρεμβολή» αυτής της παραγράφου τοποθετείται μεταξύ 2ου – 3ου αιώνα μ.Χ. (για την ακρίβεια πιστεύεται ότι την έκανε ο Ευσέβιος)».

Απάντηση…………..

Πολύ απλά δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιηθεί από τους απολογητές των δύο πρώτων αιώνων, από την στιγμή που κανείς δεν αμφισβητούσε την ιστορικότητα του Χριστού. Δεν έχουμε ενδείξεις ότι τους πρώτους αιώνες αμφισβητούνταν η ιστορικότητα του Χριστού, παρά μόνο η θεότητα του. Έτσι, για τους δύο πρώτους αιώνες, η παράγραφος δεν είχε κάτι να δώσει. Και ο Ευσέβιος δεν ηταν απολογητής, αλλά έγραψε εκκλησιαστική ιστορία. Κατέγραψε απλά τα γεγονότα.
«Το πρωτότυπο κείμενο δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να αποδεικνύει τον ιστορικό Ιησού. Αφού όμως δεν έχουμε ενδείξεις ότι αμφισβητούνταν η ιστορικότητα του Ιησού κατά τους πρώτους αιώνες, δεν θα έπρεπε να εκπλησσόμαστε ότι το χωρίο της μαρτυρίας ποτέ δεν αναφέρθηκε μέχρι τον τέταρτο αιώνα» (Lowder, Josh McDowell's Evidence for Jesus: Is it Reliable? 2000)



Τρίτη ένσταση……. «Ο χριστιανός απολογητής Ωριγένης (3ος αιώνας), πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας, κατηγορεί σε κείμενό του τον Ιώσηπο ότι δεν δέχεται πως ο Ιησούς ήταν ο αναμενόμενος μεσσίας της ιουδαϊκής θρησκείας, αν και στην εξεταζόμενη παράγραφο υπάρχει η φράση «Ήταν ο Μεσσίας» («Κατά Κέλσου», Ι,47). Αντίθετα, ο Ευσέβιος που έζησε τον 4ο αιώνα, θεωρεί δεδομένη την αναφορά του Ιώσηπου στον Ιησού ως μεσσία. Έτσι συμπεραίνεται ότι η προσθήκη στα γραπτά του Ιώσηπου έγινε εκείνο το χρονικό διάστημα».
Απάντηση……………
Στο μη αμφισβητήσιμο κομμάτι δεν υπάρχει αναφορά του Ιώσηπου σε «Μεσσία».
Όσο για τον Ευσέβιο, υπήρχαν χειρόγραφα που περιείχαν το επίμαχο χωρίο και που ήταν ανεξάρτητα του Ευσεβίου.

Τα χειρόγραφα ηταν διαφορετικά.

«Μία εξέταση της παραπομπής δείχνει ότι παρόλο που παραθέτει ξεκάθαρα, ο Ιερώνυμος λέει ότι ο Ιησούς ‘’ credebatur esse Christus’’. Το κείμενο του δεν λέει ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας, αλλά ότι πιστευόταν ότι ηταν ο Μεσσίας. Αυτό θα ταίριαζε στην δήλωση ότι ο Ιώσηπος δεν παραδεχόταν ότι ο Ιησούς ήταν ο Μεσσίας»

(Feldman, op. cit., page 184.)

Άλλωστε δεν ήταν η πηγή ο Ευσέβιος.

Τέταρτη ένσταση…… «Ο Ιώσηπος ήταν περιγραφικότατος για τις υπόλοιπες και μάλιστα ασήμαντες προσωπικότητες της εποχής που περιγράφει στο έργο του και για τον λεγόμενο Ιησού αφιερώνει μία μόνον παράγραφο».
Απάντηση………………

Εάν το κομμάτι ήταν πλαστογραφημένο από χριστιανούς, τότε δεν θα ήταν μια παράγραφος αλλά πολλές περισσότερες. Ακριβώς επειδή γράφτηκε από τον Ιουδαίο Ιώσηπο, για αυτό και δεν έκανε εκτενή αναφορά στο πρόσωπο του Χριστού. Για την πλειοψηφία, ήταν απλά ένας ασήμαντος κατάδικος όπως οι κοινοί ληστές.

Πέμπτη ένσταση…… «Η θέση τις παραγράφου στο κείμενο δεν είναι σίγουρη. Ο Ευσέβιος Καισαρείας («Εκκλησιαστική Ιστορία», ΙΙ, vi) την τοποθετεί πριν τις σημειώσεις του Ιώσηπου που αφορούν τον Πόντιο Πιλάτο, ενώ σήμερα αυτή η παράγραφος είναι μετά απ’ αυτές τις σημειώσεις».
Απάντηση………………..

Στο χωρίο αυτό του Ευσεβίου δεν αναφέρεται καν το απόσπασμα που εξετάζουμε., αλλά μια αναφορά του Ιώσηπου στο Πιλάτο από το Περί του Ιουδαϊκού πολέμου.

Συγκεκριμένα λέει επί λέξει …. «μυρία μὲν οὖν ἄλλα δεινὰ καὶ πέρα πάσης διηγήσεως ὁ αὐτὸς κατὰ τὴν Ἀλεξάνδρειαν συμβεβηκότα Ἰουδαίοις ἐπὶ τοῦ δηλουμένου ἐν δευτέρῳ συγγράμματι ὧν ἐπέγραψεν «Περὶ ἀρετῶν» ἱστορεῖ· συνᾴδει δ᾿ αὐτῷ καὶ ὁ Ἰώσηπος, ὁμοίως ἀπὸ τῶν Πιλάτου χρόνων καὶ τῶν κατὰ τοῦ σωτῆρος τετολμημένων τὰς κατὰ παντὸς τοῦ ἔθνους ἐνάρξασθαι σημαίνων συμφοράς. ἄκουε δ᾿ οὖν οἷα καὶ οὗτος ἐν δευτέρῳ τοῦ Ἰουδαϊκοῦ πολέμου….».






Έκτη ένσταση………. «Αξίζει να σημειωθεί ότι επιφανείς χριστιανοί απολογητές (όπως ο καθηγητής Αγουρίδης) ΔΕΝ δέχονται την παραπάνω παράγραφο ως ιστορική απόδειξη, καθώς είναι πασιφανέστατη η πλαστότητά της».
Απάντηση…………
Και αν ο Αγουρίδης δεν δέχεται τη μαρτυρία αυτήν, την δέχονται πλήθος άλλων πανεπιστημιακών ως γνήσια………
Ο Louis H. Feldman αναφέρει για την αυθεντικότητα…. «ότι είναι σχεδόν παγκοσμίως αποδεκτή από τους λόγιους». (Feldman, "Josephus," Anchor Bible Dictionary, Vol. 3, pages 990-91).
Επίσης, ο Graham Stanton αναφέρει ότι…. «οι προσθήκες αφαιρέθηκαν, και τα εναπομείναντα σχόλια σχετίζονται με το λεξιλόγιο του Ιώσηπου και το ύφος» (Stanton, The Gospels and Jesus, page 143).
Η εξεταζόμενη παράγραφος «…..υπάρχει σε όλα τα ελληνικά χειρόγραφα και σε όλα τα χειρόγραφα της Λατινικής μεταφράσεως». (Meier, op. cit., page 62).


Αν υπήρχε πλαστογραφία, θα γινόταν φανερή από το πλήθος των χειρογράφων.


Λίστα μερικών από τους καθηγητές που δέχονται την μαρτυρία και έχουν κάνει διατριβές.
John P. Meier
Raymond Brown
Graham Stanton
N.T. Wright
Paula Fredrickson
John D. Crossan
E.P. Sanders
Geza Vermes
Louis Feldman
John Thackeray
Andre Pelletier
Paul Winter
A. Dubarle
Ernst Bammel
Otto Betz
Paul Mier
Ben Witherington
F.F. Bruce
Luke T. Johnson
Craig Blomberg
J. Carleton Paget
Alice Whealey
J. Spencer Kennard
R. Eisler
R.T. France
Gary Habermas
Robert Van Voorst
Shlomo Pines
Edwin M. Yamuchi
James Tabor
John O'Connor-Murphy
Mark Goodacre
Paula Frederiksen
David Flusser
Steve Mason


Alice Whealy, Berkely Cal.
Η αυθεντικότητα του χωρίου υποστηρίζεται και από τον Γ. Παπαμιχαήλ, «Ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον», εκδ. β' Αθήναι 1923, σελ. 137-143, από τον Hittinger, Apologetique σελ. 410-411), ο F. C. Burkitt σε μελέτη με τίτλο Josephus and Christ η οποία δημοσιεύτηκε στα Actes du IVe Congres international d' Histoire des religions tenu a Leide du 9 au 13 Septembre 1912, Leide 1913 κα.

Κανένας από τους μελετητές δεν απορρίπτει ως νόθο το χωρίο αυτό, αλλά δέχονται την γνησιότητά του σε συνδυασμό με τα χωρία που μιλούν για τον Ιωάννη το Βαπτιστή και τον Ιάκωβο τον «αδελφόθεο».

Συγκεκριμένα, αναφέρει δύο γνωστά προσώπα της Εκκλησίας, επικυρώνοντας μέχρι κεραίας όχι μόνο τα Ευαγγέλια αλλά και την ιστορική ύπαρξη του Ιησού .Τα πρόσωπα αυτά είναι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής και ο μαρτυρικός του θάνατος από τον Ηρώδη και ο Ιάκωβος ο «αδελφόθεος» πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων.
Για τον Ιωάννη το Βαπτιστή κάνει μνεία στην «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία»

XVIII 5,2 μιλάει για την ενάρετη ζωή του, για το βάπτισμά του στους ανθρώπους και για άλλα που μας είναι γνωστά από τις Ευαγγελικές περικοπές.
«Now some of the Jews thought that the destruction of Herod's army came from God, and that very justly, as a punishment of what he did against John, that was called the Baptist: for Herod slew him, who was a good man, and commanded the Jews to exercise virtue, both as to righteousness towards one another, and piety towards God, and so to come to baptism……..Herod, who feared lest the great influence John had over the people might put it into his power and inclination to raise a rebellion, (for they seemed ready to do any thing he should advise,) thought it best, by putting him to death, to prevent any mischief he might cause, and not bring himself into difficulties, by sparing a man who might make him repent of it when it would be too late. Accordingly he was sent a prisoner, out of Herod's suspicious temper, to Macherus, the castle I before mentioned, and was there put to death…..».

Έβδομη ένσταση………. «Ο Ιουλιανός, στο ‘’κατά Γαλιλαίων’’, αμφισβητεί την ιστορικότητα του Χριστού. Εάν υπήρχε τότε η μαρτυρία του Ιώσηπου, οι χριστιανοί θα του απαντούσαν με αυτήν. Άρα, δεν υπήρχε και επομένως δεν είναι του Ιώσηπου, αλλά μεταγενέστερη προσθήκη.

«Αλλά εάν μπορείτε να μου δείξετε ότι εξ’ αυτών των ανδρών [Ιησούς, Παύλος, Κορνήλιος, Σέργιος Παύλος, κά.] έστω και ένας ανα­φέρεται από τους γνωστούς συγγρα­φείς του καιρού εκείνου, ― διότι [όπως εσείς λέτε] αυτά τα συμ­βάντα έγιναν κατά την βασιλεία του Τιβε­ρί­ου ή του Κλαυδίου ―, τότε έχετε το δικαί­ω­μα να νομίζετε ότι ψεύδομαι περί πάντων των πραγ­μά­των.».

Κατά Γαλι­λαίων (Loeb Classical Library, Τόμος ΙΙΙ, σελίδες 374 – 377, παρά­γρα­φος 201 Ε - 206 Β)

Απάντηση………

Καταρχήν αυτά που αναφέρονται στην παρένθεση ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ στο κείμενο. Είναι εξαπάτηση!!

Το κειμενο βρίσκεται εδώ

"The reason for this is that they never even hoped that you would one day attain to such power as you have; for they were content if they could delude maidservants and slaves, and through them the women, and men like Cornelius and Sergius. But if you can show me that one of these men is mentioned by the well-known writers of that time,----these events happened in the reign of Tiberius or Claudius,----then you may consider that I speak falsely about all matters."

Με το πράσινο είναι ότι ΔΕΝ ΓΡΑΦΟΥΝ, με το κόκκινο τα ΠΡΟΣΩΠΑ στα οποία αναφέρεται, και το μπλέ ότι δίνουν. Βλέπεται να μιλάει για τον Χριστό; Αναφέρεται κάπου στον Ιησού;

«οὐδαμοῦ γὰρ οὔτε Ἰησοῦς αὐτὰ παραδέδωκε κελεύων ὑμῖν οὔτε Παῦλος. αἴτιον δὲ, ὅτι μηδὲ ἤλπισαν εἰς τοῦτο ἀφίξεσθαί ποτε δυνάμεως ὑμᾶς· ἠγάπων γὰρ, εἰ θεραπαίνας ἐξαπατήσουσι καὶ δούλους καὶ διὰ τούτων τὰς γυναῖκας
ἄνδρας τε, οἵους Κορνήλιος καὶ Σέργιος. ὧν εἷς ἐὰν φανῇ τῶν τηνικαῦτα γνωριζομένων ἐπιμνησθεὶς—ἐπὶ Τιβερίου γὰρ ἤτοι Κλαυδίου ταῦτα ἐγίνετο—, περὶ πάντων ὅτι ψεύδομαι νομίζετε».

(Κατά Γαλιλαίων 200.2)

Μετάφραση…….

"Ούτε ο Ιησούς ούτε ο Παύλος σας έδωσαν ποτέ τέτοιες εντολές, γιατί ποτέ δεν ήλπισαν ότι θα έχετε κάποτε τέτοια ισχύ, προτιμούσανε να εξαπατούνε δούλους και μέσω αυτών γυναίκες και άνδρες, τέτοιoυς σαν τον Σέργιο και τον Κορνήλιο. Αν όμως δείτε κάποιον απο αυτούς να μνημονεύεται απο τους ιστορικούς της τότε εποχής, τότε θεωρήστε ότι ψεύδομαι...’’

Σαφώς και λες ψέματα Ιουλιανέ…..

(Πράξεις Αποστόλων 10:1 Ἀνὴρ δέ τις ἐν Καισαρείᾳ ὀνόματι Κορνήλιος, ἑκατοντάρχης ἐκ σπείρης τῆς καλουμένης Ἰταλικῆς,)

(Πράξεις Αποστόλων 13:7 ὃς ἦν σὺν τῷ ἀνθυπάτῳ Σεργίῳ Παύλῳ, ἀνδρὶ συνετῷ. οὗτος προσκαλεσάμενος Βαρνάβαν καὶ Σαῦλον ἐπεζήτησεν ἀκοῦσαι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ)

Αμφισβητεί την ιστορικότητα του εκατόνταρχου Κορνηλίου και του ανθύπατου Σέργιου. Γιατί θεωρούσε τον Παύλο έναν απατεώνα που μπορούσε μόνο δούλους να εξαπατά και όχι κάποιους αξιωματικούς του ρωμαϊκού στρατού .
Εάν αμφισβητούσε την ιστορικότητα του Παύλου και του Χριστού δεν θα έλεγε "προτιμούσανε να εξαπατούνε μόνο δούλους"΄, ούτε θα έλεγε: "δεν ελπίζανε (ο Χριστός και ο Παύλος) ότι εσεις (οι Γαλιλαίοι) θα αποκτήσετε κάποτε τέτοια δόξα" αλλά θα έλεγε πολύ απλά: "Αυτά τα δύο άτομα δεν υπήρξανε"

Ακριβώς γι αυτό, για να τεκμηριώσει δηλαδή το επιχείρημα του, ότι ο Παύλος ήτανε ικανός ΜΟΝΟ δούλους να εξαπατά, λέει και παρακάτω αυτό το " περὶ πάντων ὅτι ψεύδομαι νομίζετε." και αμφισβητεί την μνημόνευση των δύο αξιωματικών από ιστορικούς της τότε εποχής.

Καμία σχέση με τον ισχυρισμό της δήθεν αμφισβήτησης της ιστορικότητας του Ιησού από τον Ιουλιανό, όπως ψευδώς λένε οι διάφοροι απατεώνες. Επομένως, άκυρο και το εν λόγο επιχείρημά τους.

Στο επόμενο θα πούμε για την δεύτερη μαρτυρία του Ιώσηπου την λεγόμενη ‘’μικρή’’.