Τι εμοί και σοι γύναι; ούπω ήκει η ώρα μου. (αναθεωρημένη)

Η φράση αυτή υπάρχει στο γνωστό θαύμα στην Κανά. Και την λέει ο Χριστός στην μητέρα Του λίγο πριν το θαύμα. Μερικές σκέψεις που συνέλεξα και συνέθεσα πάνω στο θαύμα είναι οι εξής.

Βρήκα μια σελίδα που λέει: "Με ήρεμες κινήσεις δείχνει να αποκρίνεται στην Μητέρα του, που τον ειδοποιεί πώς τελείωσε το κρασί. Στην σχετική περικοπή παρατηρούμε ορισμένα γεγονότα λίγο παράδοξα. Ακούμε, δηλαδή, τον Χριστό να λέη στην μητέρα Του κάπως απότομα, «τι σχέση υπάρχει μεταξύ μας γυναίκα», και φαίνεται αδικαιολόγητο, διότι ο Χριστός ήταν «υποτασσόμενος αυτοίς» (στους γονείς του), και ακόμα ήταν αυτός που φρόντισε για την Μητέρα Του πάνω από τον Σταυρό, λίγο πριν παραδώση το πνεύμα Του.

Παράδοξο επίσης φαίνεται το γεγονός ότι παρ’ όλο που ο Χριστός αποθάρρυνε την Μητέρα Του στην πραγματοποίηση του θαύματος, εκείνη επέμενε και είπε «Ό,τι αν λέγη υμίν ποιήσατε». Παράδοξη είναι και η επιμονή της Θεοτόκου για την εύρεση του οίνου, ενώ μπορούσαν οι υπηρέτες να πάνε και να αγοράσουν κρασί.

Όλα αυτά τα γεγονότα μπορεί εξωτερικά να φαίνονται σκληρά και παράδοξα, όμως σκοπό είχαν να οδηγήσουν στην πραγματική αναζήτηση του νοήματός τους. Πρός αυτό γράφει και ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ου τοίνυν απαυθαδιαζομένου προς την μητέρα ταύτα τα ρήματα ήν». Άφησέ τους, λέει στην συνέχεια ο άγιος, να αντιληφθούν μόνοι τους την έλλειψη και να το ζητήσουν. Ο Π. Τρεμπέλας στην προσφώνηση της Θεοτόκου με την λέξη «γύναι» αντί του «μήτερ», γράφει: «Το γύναι είναι μέση προσφώνησις μεταξύ του μήτερ, όπερ θα εδήλου άμεσον εξάρτησιν του Ιησού και ως Μεσσίου από της μητρός αυτού, και του Μαρία, όπερ θα εδήλου χαλάρωσιν του προς την μητέρα σεβασμού».
Σκοπός του Χριστού είναι να μας μιλήση για τούς δικούς Του γάμους με την Εκκλησία, για το μεγάλο απολυτρωτικό έργο Του, που αποκορύφωμα είχε τον Σταυρό και την Ανάσταση. Αυτό φαίνεται από τα λόγια του Χριστού «ούπω ήκει η ώρα μου». Θα πη ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Ου γαρ ενταύθα τούτο μόνον είρηται, αλλά και προϊών ο αυτός φαίνεται ευαγγελιστής λέγων' Ουκ ηδύνατο αυτόν πιάσαι, ΄ότι ούπω ήκει η ώρα αυτού' και πάλιν' Ουδείς επέβαλεν, επ’ αυτόν τας χείρας, ότι ούπω εληλύθει η ώρα αυτού' και πάλιν' Ελήλυθεν η ώρα' δόξασόν σου τον Υιόν. Ταύτα πάντα δι’ όλου του Ευαγγελίου ειρημένα ενταύθα συνήγαγον, ίνα πάσι μίαν επαγάγω την λύσιν. Τις ποτ’ ούν εστι των λεγομένων η λύσις;», για να απαντήση: «...αλλά δια των ούτως ειρημένων τούτο δηλώσαι βούλεται, ότι πάντα μετά καιρού του προσήκοντος εργάζεται, ουχ ομού πάντα ποιών»."

Μου φαίνεται όπως και στο Ματ.8/29 έχει να κάνει με τον χρονικό 
προσδιορισμό των γεγονότων που ούτως ή άλλως πρόκειται να συμβούν.



O Χριστός ήξερε ότι θα γίνει το θαύμα ως Θεός, βέβαια περίμενε και το σημάδι από τον Πατέρα, στα πλαίσια της μεσσιανικής Του αποστολής. Έπρεπε αυτοί που το είχαν ανάγκη να το ζητήσουν και όχι η μητέρα Του που δεν το είχε άμεσα ανάγκη. Την αποθάρρυνε και με αυτόν τον τρόπο ουσιαστικά δοκίμασε αλλά κυρίως επιβεβαίωσε την πίστη της και μπροστά στους μαθητές, ότι μπορεί να κάνει το θαύμα. Και φυσικά αυτή είναι και η κατακλείδα, ότι έκανε και τους μαθητές να πιστέψουν. Τα θαύματα που έκανε ο Χριστός και που αναφέρουν οι Ευαγγελιστές όλα έχουν μια λογική και μια θεολογική προσέγγιση.

Παραπομπή 1
Στην σελίδα που έδωσε ο μπλόγκερ δεν αναφέρεται πουθενά η Άνδρος. Το έψαξα με Google Chrome που δίνει την δυνατότητα να ψάξεις μεμονωμένες λέξεις, και στα ελληνικά και στα αγγλικά.

Όμως οι πηγές της Άνδρου αναφέρονται εδώ, αλλά δεν λέει πουθενά ότι πίστευαν πως μόλις απομακρυνόταν ξαναγινόταν νερό στη γεύση, απλώς ότι εκείνη την ημέρα έρεε κρασί από τον ναό του Διονύσου. Και είναι λογικό να έκαναν κάποιο τέτοιο έθιμο οι ιερείς. 

Βέβαια από το λίγο ψάξιμο που έκανα, περισσότερο μπερδεύτηκα παρά κατάλαβα τι ακριβώς γίνεται. Βλέπεις πρώτον, οι σελίδες δεν συμφωνούσαν ποιος μήνας είναι που γινόταν η εορτή(Γαμηλιών, Ποσειδεών). Επίσης δεν συμφωνούσαν πότε ακριβώς είναι αυτοί οι μήνες. Επίσης οι μόνες αναφορές, στο διαδίκτυο δηλαδή που βρήκα πάνω σε αυτό το θέμα, δεν είχαν κανενός είδους παραπομπή σε πηγή, πλην μίας αυτής εδώ, που αναφέρει τους Πλίνιο και Φιλόστρατο που μιλούν για εορτή Βάκχου χωρίς όμως ημερομηνία. Μάλιστα αναφέρει και ένα περιστατικό "ανανέωσης" του "θαύματος" από έναν Λατίνο ιεράρχη που όμως κατέληξε σε αποτυχία. Κατά την άποψη μου αυτή ίσως είναι και η μόνη φορά που με απόλυτη βεβαιότητα τα δύο γεγονότα προσπάθησαν να συγκεραστούν, φυσικά αποτυχημένα, από έναν αιρετικό ιεράρχη.


Η παράδοση συνέδεσε την Γέννηση με την Βάπτιση, έπρεπε να συμπληρώσει τριάντα πλήρη έτη, και έτσι ξεκίνησε την δημόσια δράση Του. Μπορεί κάποιοι να συνέδεσαν και τον Γάμο στην Κανά ως το πρώτο θαύμα, αλλά αυτό ΔΕΝ επικράτησε ούτε θεολογικά ούτε εκκλησιολογικά. Η απαρχή της δημόσιας δράσης Του ήταν οι ίδιοι οι μαθητές Του.

Υ.Γ Πολύ γέλιο έριξα με τους Δωδεκαθεϊστές που δεν συμφωνούν ούτε και αυτοί με τις ημερομηνίες.

Αυτή λέει ότι ο Διόνυσος γεννήθηκε από παρθένα, αλλά δεν μας εξηγεί πως γίνεται να είναι παρθένα η μητέρα του η Σεμέλη και συνάμα να σύναψε ερωτική σχέση με τον Δία. Συγχρόνως λέει ότι γεννήθηκε 25 Δεκεμβρίου, αυτό δεν ξέρω που το βρήκε, αλλά εδώ όπως ήδη είπαμε, οι ημερομηνίες στους αρχαίους Έλληνες ή τουλάχιστον σε όσες σελίδες και να έψαξα δεν έχουν μία καταληκτική συγκεκριμένη ημερομηνία για τους μήνες Γαμηλιώνα και Ποσειδεώνα. Οπότε δεν υπάρχει κάτι άλλο να πει κανείς. Εξάλλου αυτή εδώ η σελίδα αναφέρει για ένα παιχνίδι που παιζόταν κατά την "κατ' αγρούς" εορτή του Διονύσου που δεν θυμίζει εορτή γεννήσεως αλλά ήδη δράσεως.

Μετά την απαραίτητη διευκρίνηση της πηγής απάντησα αυτά.

Τώρα όσον αφορά την πηγή του.

Μπήκα στην σελίδα που ανέφερε. Κατ' αρχάς στο αρχαίο κείμενο δεν βρίσκεται στο 31.13 που λέει η πηγή του μπλόγκερ αλλά στο 31.06 το επίμαχο κομμάτι. Αυτό το είπα για αποκατάσταση και μόνο.

Ερωτήματα:

Πότε έζησε ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, πότε έγραψε την "Φυσική Ιστορία" του και από πότε είναι το αρχαιότερο χειρόγραφο που σώζεται; Αν τα δεχτεί κανείς ως αυθεντικά και μη παραποιημένα τα χειρόγραφα του Πλίνιου, που είναι μόνο 200 και τα αρχαιότερα σωζόμενα είναι το 32(πολύ κοντά έπεσε) και το 37, τότε γιατί να έχει πρόβλημα να δεχτεί και την Καινή Διαθήκη που σώζεται σε πολύ περισσότερα χειρόγραφα και από πολύ περισσότερους συγγραφείς;

Ο Παυσανίας ο Περιηγητής που αναφέρεται εδώ, είναι συγγραφέας του 2ου αιώνα μ.Χ. Αλλά και ο Αριστοτέλης που φέρεται από κάποιους ότι μιλάει για το "θαύμα" στη Ήλιδα, στο έργο του "Περί Θαυμασίων Ακουσμάτων", το ίδιο το έργο θεωρείται νόθο. Οπότε τρέχα γύρευε!

Ας δούμε καλύτερα τα δύο θαύματα.

Οι ιερείς,έφερναν τρεις λέβητες άδειους,και παρόντων ντόπιων και ξένων,σφράγιζαν τις πόρτες του οικήματος.Την άλλη μέρα έμπαιναν στο οίκημα και οι λέβητες ήταν γεμάτοι από οίνον!
Μάλιστα,λένε και οι Άνδριοι ότι κάθε χρόνο στη γιορτή του Διόνυσου,έτρεχε αυτόματα οίνος από το ιερό!

Οι λέβητες τους οποίους έφερναν ΑΔΕΙΟΥΣ ήταν πιο μικροί και πιο ελαφρύς και λόγω του κεραμικού υλικού, από τις 6 λίθινες υδρίες των 80 έως 120 λίτρων και φυσικά άδειοι όταν τους έβαζαν στην οικία. Επέστρεφαν μετά από μία ημέρα, αρκετός χρόνος για να γεμίσουν με συγκοινωνούντα δοχεία, για να δουν το θαύμα. Ο Χριστός δεν είχε ούτε άδεια δοχεία, ειδικά κατασκευασμένα γι αυτήν την χρήση(ανάμιξη οίνου με νερό δηλαδη), ούτε χρόνο, μιλάμε για 480 στην καλύτερη περίπτωση λίτρα κρασί και μάλιστα ανωτέρας ποιότητας, ούτε "βοήθεια" αφού και αυτός καλεσμένος ήταν και μάλιστα χρειάστηκε να μιλήσει η μητέρα του γι αυτόν στους διακόνους, γιατί προφανώς την ήξεραν και καλύτερα από τον ίδιο τον Ιησού που μέχρι τότε ήταν για τον κόσμο αφανής.

Όσο για το κρασί που έρεε από το ιερό του Διονύσου την ημέρα της εορτής του, αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι οι πηγές του νερού αυτού βρισκόταν πολύ κοντά και κάτω από το ιερό του Διονύσου και θα ήταν πολύ εύκολο για τους ιερείς να κάνουν αυτό το έθιμο. Εξάλλου οι πηγές αυτές ακόμη και όταν έρεαν κανονικό νερό ήταν πολύ ελεγχόμενες. Και κάτι τελευταίο, ο Ίαν Γουίλσον ξέχασε ότι ο αρχιτρίκλινος δεν ήξερε τίποτε για το από που προέρχεται το κρασί.