Το τραγούδι Stay του Jeremy Camp και η συνεργασία του με τον Έλληνα ράπερ Jamster.

Ο καπνός του τσιγάρου προκαλεί άμεση ζημιά: US έκθεση

(Reuters) - Ο καπνός του τσιγάρου προκαλεί άμεση ζημιά στους πνεύμονες και στο DNA, και η κυβέρνηση του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα θα κάνει τις προσπάθειες για το σταμάτημα του καπνίσματος προτεραιότητα, δήλωσαν ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι υγείας την Πέμπτη.

Το κάπνισμα βλάπτει όχι μόνο τους καπνιστές, αλλά και τους ανθρώπους γύρω τους, και οι φόροι και οι απαγορεύσεις και η θεραπεία όλα πρέπει να χρησιμοποιούνται μαζί για να βοηθήσουν να κατεβούν τα ποσοστά των καπνιστών προς τα κάτω, είπε η Γενική Χειρουργός (U.S) Δρ Ρετζίνα Μπέντζαμιν σε μια έκθεση σχετικά με το κάπνισμα.

"Οι χημικές ουσίες στον καπνό φτάνουν στους πνεύμονές σας γρήγορα κάθε φορά που εισπνέετε προκαλώντας ζημιές αμέσως," είπε η Μπέντζαμιν σε μια δήλωση.
 "Εισπνέοντας ακόμη και μικρή ποσότητα του καπνού του τσιγάρου μπορεί επίσης να βλάψει το DNA σας, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε καρκίνο."

Η έκθεση είναι διαθέσιμη εδώ , λέει επίσης ότι οι καπνοβιομηχανίες έχουν σχεδιάσει σκόπιμα τα τσιγάρα και άλλα προϊόντα του καπνού ώστε να προκαλούν εθισμό και ότι έχουν κυκλοφορήσει τα νέα προϊόντα του καπνού, που φέρονται ως ασφαλέστερα, αλλά ότι στην πραγματικότητα είναι εξίσου επικίνδυνα και εθιστικά.
 
Η Μπέντζαμιν δήλωσε ότι το ένα τρίτο των ανθρώπων που δοκίμασαν κάποτε τσιγάρα γίνονται καθημερινοί καπνιστές.
"Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε εντείνει τις προσπάθειες για τη μείωση της χρήσης καπνού, συμπεριλαμβανομένης της εφαρμογής της νομοθεσίας για τη ρύθμιση των προϊόντων του καπνού, επενδύουμε σε τοπικές προσπάθειες ελέγχου του καπνού και επέκταση της πρόσβασης στην ασφαλιστική κάλυψη για τη διακοπή του καπνού", είπε σε μια δήλωση της η Κάθλιν Σεμπέλιους Γραμματέας Υγείας και Ανθρωπίνων Υπηρεσιών .
 
"Αυτό θα παραμείνει ως βασική προτεραιότητα της κυβέρνησης αυτής."

Η έκθεση επισημαίνει ότι οι μελέτες έχουν δείξει πως τα τσιγάρα σκοτώνουν 443.000 άτομα κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες - ένας στους πέντε ανθρώπους πεθαίνουν - από καρκίνο, καρδιακές παθήσεις, ασθένειες των πνευμόνων και άλλων αιτιών.
 
"Η οικονομική επιβάρυνση της χρήσης τσιγάρου κοστίζει περισσότερα από 193 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως σε δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης και απώλεια της παραγωγικότητας," είπε η Σεμπέλιους.
 
"Περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα από τα τσιγάρα και το ήμισυ του συνόλου των μακροχρόνιων καπνιστών χάνουν τη ζωή τους από ασθένειες που σχετίζονται με το κάπνισμα," προσθέτει η έκθεση.
 
Ο Δρ Τόμας Φρίντεν, διευθυντής του αμερικανικού Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων, και η Δρ Μάργκαρετ Χάμπουργκ, απο την υπηρεσία  Τροφίμων και Φαρμάκων, δήλωσε ότι η έρευνα δείχνει επίσης πώς να μειώσουν το κάπνισμα.
 
"Οι μεγαλύτεροι αντίκτυποι έρχονται όταν αυξάνονται οι τιμές του καπνού, απαγορεύεται το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους, προσφέρονται οικονομικές και προσιτές θεραπείες διακοπής και συνδυάζονται εκστρατείες σε μέσα ενημέρωσης και άλλες πρωτοβουλίες", έγραψαν σε μια εισαγωγή στην έκθεση.

Το CDC υπολογίζει ότι περίπου 23 τοις εκατό των Αμερικανών ενηλίκων καπνίζουν και επίσης το 17 τοις εκατό των μαθητών γυμνασίου στην Αμερική.
Πηγή 

Ημέρα Ανακωχής

Ημέρα Ανακωχής^[1] ή Ημέρα Εκεχειρίας^[2][3] ονομάζεται η επέτειος της λήξης του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η οποία γιορτάζεται στις 11 Νοεμβρίου στη Γαλλία και το Βέλγιο με το όνομα «L'Armistice» (όπου είναι και επίσημη αργία^[4]).

Στη Μεγάλη Βρετανία και αρκετές χώρες της Κοινοπολιτείας φέρεται με το όνομα "Ημέρα Ανάμνησης" («Remembrance Day» ή «Jour du Souvenir» στον Καναδά^[5]), στην Πολωνία με το όνομα «Ημέρα Πολωνικής Ανεξαρτησίας» και στην Αμερική με το όνομα «Veterans Day» (= Ημέρα Παλαιμάχων).

Στις 11:00 π.μ. 11 Νοεμβρίου 1918, «την ενδέκατη ώρα, της ενδέκατης μέρας, του ενδέκατου μήνα» όπως αναφέρεται αρκετές φορές από τον τύπο η χρονική στιγμή έναρξης της συνθήκης ανακωχής των συμμάχων με τη Γερμανία της Κομπιέν (Compiègne), έληξε και επίσημα ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Η επέτειος εορτάζεται με κατάθεση στεφάνου στο μνημείο Αγνώστου Στρατιώτη από ανώτατους εκπροσώπους των αρχών (π.χ. στο Παρίσι ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας καταθέτει στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη κάτω από την Αψίδα του Θριάμβου) και κατά παράδοση με δύο λεπτών σιγή που αρχίζει στις 11:00 π.μ. της 11ης Νοεμβρίου, για να δοθεί φόρος τιμής στα 20 εκατομμύρια νεκρούς του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Πηγή

Αναφορές

1. ↑ Η Ημέρα Ανακωχής εορτάστηκε στη Γαλλία ..., Φωνή της Αμερικής, 11-11-2005
2. ↑ 11η Νοεμβρίου, 90ή επέτειος του τερματισμού του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. 11-11-2008
3. ↑ Προς εκτόνωση η κατάσταση στη Γαλλία μετά τα δρακόντεια μέτρα της κυβέρνησης, in.gr, Ειδήσεις, Αφιερώματα, Ανασκόπηση 2005, ανακτήθηκε 15/11/2009
4. ↑ 11 Νοεμβρίου : Ημέρα Εκεχειρίας (επίσημη αργία) Πρεσβεία της Γαλλίας στην Ελλάδα, ανακτήθηκε στις 14 Νοεμβρίου 2009
5. ↑ Jour du Souvenir στην L'Encyclopédie canadienne > Jours fériés, ανακτήθηκε στις 15 Νοεμβρίου 2009

Μάικλ Σαντέλ: Η χαμένη τέχνη του δημοκρατικού διαλόγου

Αμερικανός φυσικός:"Η μεγαλύτερη επιστημονική απάτη της ιστορίας η υπερ-θέρμανση του πλανήτη"

O διακεκριμένος Αμερικανός καθηγητής φυσικής Harold Lewis, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, παραιτήθηκε από την ένωση αμερικανών φυσικών APS (American Physical Society) καταγγέλλοντάς την ότι εξυπηρετεί αλλότρια συμφέροντα αλλά και κατηγορώντας τα μέλη της για χρηματισμό, για τη συντήρηση όπως λεει της μεγαλύτερης επιστημονικής απάτης αυτής της παγκόσμιας υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Ο Αμερικανός καθηγητής στην οργισμένη και λάβρα επιστολή παραίτησής του προς το πρόεδρο της APS ο  Lewis αναφέρει χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων: «Για λόγους που θα φανούν στη συνέχεια καλύτερα η περηφάνια που είχα παλαιότερα όντας μέλος της ένωσης έχει εκπέσει σήμερα σε ντροπή και είμαι υποχρεωμένος, χωρίς πάντως καμιά ικανοποίηση να υποβάλλω την παραίτησή μου. Είναι φυσικά το μεγάλο ψέμα της παγκόσμιας υπερθέρμανσης του πλανήτη το οποίο κυριολεκτικά απορροφά τρισεκατομμύρια δολάρια, που έχει διαφθείρει τόσους πολλούς επιστήμονες και έχει παρασύρει όλη την APS σαν ένα μεγάλο κύμα. Είναι η μεγαλύτερη και πιο "επιτυχημένη" επιστημονική απάτη που έχω δει σε όλη μου τη ζωή σαν φυσικός. Οποιοσδήποτε έχει την παραμικρή αμφιβολία για αυτό θα πρέπει να ανατρέξει στα παγκόσμια κλιματολογικά στοιχεία (Climate Gate documents). Δεν πιστεύω πως υπάρχει ούτε ένας φυσικός ούτε και επιστήμονας που θα διαβάσει τα στοιχεία αυτά χωρίς να νιώσει αποστροφή. Και τι έκανε ο APS σαν οργανισμός ενόψει αυτής της πραγματικότητας; Αποδέχθηκε την διαφθορά σαν κανόνα και πήγε μαζί με το ρεύμα.»

Ο Lewis στη συνέχεια επικρίνει την APS για συγκεκριμένες μεθοδεύσεις εναντίον όσων από την επιστημονική κοινότητα των ΗΠΑ επιχείρησαν να φέρουν προς συζήτηση. 


Στη συνέχεια παρατηρεί: «Στο ενδιάμεσο διάστημα το σκάνδαλο της υπερθέρμανσης του πλανήτη ξέσπασε στα ΜΜΕ και οι μηχανισμοί αυτών που έκρουαν το κώδωνα του κινδύνου αποκαλύφθηκαν στον κόσμο. Ήταν μια απάτη που όμοιά της δεν έχω ξαναδεί και δεν έχω λόγια για να περιγράψω την έκτασή της. Και πια ήταν η επίπτωσή της στην στάση της APS; Καμία. Καμία τίποτα. Αυτό δεν είναι επιστήμη. Άλλες δυνάμεις απεργάζονται σχέδια εδώ».

Και ο παλαίμαχος Αμερικανός φυσικός τελειώνει την επιστολή του λέγοντας: «Νιώθω την ανάγκη να προσθέσω και κάτι ακόμη και αυτό είναι εικασία καθώς είναι επικίνδυνο να σχολιάζει κανείς τα κίνητρα άλλων ανθρώπων. Αυτή η συνωμοσία όμως στο «αρχηγείο» της APS είναι τόσο παράξενη που δεν αρκεί μια απλή εξήγηση για αυτή την κατάσταση. Κάποιοι ισχυρίζονται πως οι σημερινοί φυσικοί δεν είναι τόσο έξυπνοι όσο ήταν παλιά. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Νομίζω πως είναι θέμα χρημάτων, ακριβώς αυτό που ο Eisenhower είχε προειδοποιήσει μισό περίπου αιώνα πριν. Υπάρχουν στην πραγματικότητα τρισεκατομμύρια δολάρια που εμπλέκονται στην ιστορία για να μην πω τίποτα για τη φήμη και τη δόξα (αλλά και για μαγευτικά ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς) που είναι συνυφασμένα με το να είσαι μέλος του κλαμπ. Το δικό σας τμήμα της φυσικής κύριε πρόεδρε, θα χάσει εκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο, εάν η φούσκα της παγκόσμιας υπερθέρμανσης του πλανήτη σκάσει. Όπως ένα παλιό ρητό λεει δεν χρειάζεται είσαι μετεωρολόγος για δεις προς τα που φυσά ο άνεμος, και καθώς δεν είμαι φιλόσοφος, δεν πρόκειται να επιχειρήσω να ανακαλύψω σε πιο σημείο συναντάται το προσωπικό συμφέρον με τη διαφθορά αλλά μια προσεκτική ανάγνωση των δεδομένων των κλιματολογικών συνθηκών καταστά σαφές πως αυτό δεν είναι μια Ακαδημαϊκή ερώτηση».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Σταύρος Λάλας: "Με πρόδωσαν οι Έλληνες πολιτικοί"

Οι Αμερικανοί σχεδίαζαν μία προβοκάτσια που θα οδηγούσε σε εμπλοκή της χώρας με τα Σκόπια. Ο Λάλας το γνώριζε. Όμως το έμαθαν και λάθος άνθρωποι.

Του Κώστα Βαξεβάνη

Για τη CIA, ο Στηβ Λάλας, πρώην υπάλληλός της σε εμπιστευτικές θέσεις, είναι ένας προδότης. Για τους Έλληνες, ένας πατριώτης που κατάφερε να κατασκοπεύει την πιο ισχυρή μυστική υπηρεσία του κόσμου.




Η ιστορία του Λάλα δεν είναι μια ιστορία κατασκοπίας μόνο. Είναι αυταπάρνησης, πατριωτισμού και μαζί ντροπής και προδοσίας. Τα δύο πρώτα ανήκουν αποκλειστικά στον ΣΤΑΥΡΟ. 

Τα υπόλοιπα ανήκουν σε μια χούφτα Κυπατζήδων, πολιτικών και επαγγελματιών της υποτέλειας.


Το τραγικό για τον Σταύρο Λάλα είναι πως πλήρωσε για όλα.

Το 1993, είδα για πρώτη φορά το πρόσωπο του Σταύρου Λάλα. Η εκδικητική αμερικανική κρατική μηχανή, για παραδειγματισμό, άφησε να κάνουν το γύρο του κόσμου τα πλάνα με ένα μικρόσωμο άντρα, δεμένο με αλυσίδες, ανάμεσα σε πράκτορες του FBI.

Ο Λάλας είχε συλληφθεί για κατασκοπία υπέρ της Ελλάδας.

Οι αμερικανικές Αρχές, στο κατηγορητήριό τους, του χρέωναν πάνω από 700 απόρρητα σήματα που είχε διοχετεύσει στις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες. Αν η τραγική φυσιογνωμία του αλυσοδεμένου Σταύρου δεν ήταν τόσο πραγματικά συγκλονιστική, η είδηση της σύλληψής του θα έμοιαζε απλώς με ανέκδοτο: «Ένας Έλληνας πράκτορας στην καρδιά της CIA».

Ο Σταύρος έμεινε 12 χρόνια και 4 μήνες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας.

Αρκετά για να γίνω από νεαρός δημοσιογράφος, που έβλεπε απλώς με απορία εκείνες τις σκληρές εικόνες, ένας δημοσιογράφος που προσπαθούσε να απαντήσει στις απορίες για τη σύλληψή του. Πριν από χρόνια κατάφερα να έχω μια τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του, όταν ήταν υπό κράτηση.

Δεν έλυσα πολλές από τις απορίες μου τότε, αλλά έμαθα πως υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Σταύρο, που μέσα από τη φυλακή, σε ομηρία, τολμούν να λένε: «Πες στους Έλληνες πως θα το ξανάκανα. Όπως όλοι σας». Όταν το Νοέμβριο του 2007 η αμερικανική κυβέρνηση επέτρεψε στον Λάλα να πετάξει προς την ελευθερία και την Ελλάδα, συναντηθήκαμε στη Χρυσούπολη.

Ο Σταύρος για πρώτη φορά έβλεπε το γιο του, μετά τη γέννησή του, έφηβο. Και τον άλλο του γιο, με ειδικές ανάγκες, και τη γυναίκα του Μαρία μετά από 15 χρόνια. Ο Σταύρος προσπαθεί ακόμη να συνειδητοποιήσει την αγάπη του κόσμου. Ψάχνει όλα όσα του έχουν διαφύγει, και κυρίως τη ζωή.

Πατέρας, σύζυγος, ελεύθερος άνθρωπος, με καθυστέρηση. Έζησε 30 χρόνια περισσότερο με τις αποφάσεις του παρά με τους συνανθρώπους του. Ανησυχεί για πολλά, αλλά είναι σίγουρος για ένα:
«Με πρόδωσαν αυτοί που εξυπηρετήθηκαν από μένα και μετά με εγκατέλειψαν. Αλλά αν χρειαζόταν θα έκανα και πάλι τα ίδια».

Η στρατολόγηση από Έλληνα πράκτορα

Ο Σταύρος γεννήθηκε στην Αμερική. Γιος μετανάστη, μετά τον ελληνικό Εμφύλιο. Μεγάλωσε με την ένταση της πατρικής νοσταλγίας για την πατρίδα και τις διηγήσεις για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η πατρίδα ήταν γι’ αυτόν Κολοκοτρώνηδες, κατορθώματα, νικηφόρες μάχες με τους Γερμανούς και μια γλυκιά προσμονή. Αργότερα θα ανακάλυπτε πως ήταν και προδότες.

«Μεγάλωσα σε μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, πώς να σου πω. Πειθαρχία, θα σέβεσαι, θα ακούς… Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός, Θεός σχωρέσ’ τον.

Ήρθε στην Ελλάδα 8 χρονών από τη Μικρά Ασία, με την καταστροφή εκεί πέρα, στη Σμύρνη, και πήγε στην Κρήτη. Και ήταν στο στρατό εδώ πέρα, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και πάλι, στον πόλεμο, στο αντάρτικο, τον Εμφύλιο Πόλεμο, δυστυχώς, που είχαμε. Ύστερα, τέλη ’49-’50, πήγε Αμερική. Εκεί πέρα γεννήθηκα εγώ και ο αδερφός μου και ξέραμε: σχολείο, εκκλησία…

Ωραία χρόνια. Ο πατέρας μου, και πιο πολύ ο παππούς μου, που έχω και το όνομά του, Σταύρο τον λέγανε, μου έλεγε για τη Μικρά Ασία. Μου έλεγε για το χωριό μας, λεγόταν Κάτω Παναγία. Ύστερα, οι Τούρκοι, που πήρανε τα μέρη, Αλάτσικα το βγάλανε. Και μου έλεγε. Μας λέγανε για την Ελλάδα πάντοτε. Συγγενείς που είχαμε, φωτογραφίες. Και μικρός, 16 χρονών, με έστειλε ο πατέρας μου στην Ελλάδα.

Και γνώρισα συγγενείς μου και από του πατέρα μου το σόι και από της μητέρας μου την οικογένεια. Ήταν πολύ όμορφο αυτό το ταξίδι, είχα άγχος γιατί δεν ήξερα κανέναν, αλλά οι συγγενείς με έκαναν και αισθάνθηκα όμορφα. Μετά έφυγα στον πόλεμο, στο Βιετνάμ. Είχα μείνει πίσω στα μαθήματα και θα με παίρνανε φαντάρο, γιατί παίρνανε με κλήρους τότε. Και εγώ άργησα. Θα με παίρνανε. Αποφάσισα και ο πατέρας μου λέει, τότε ήταν και πόλεμος, φασαρίες… Η μητέρα μου ήθελε να με στείλει εδώ πέρα, αλλά ο πατέρας μου είπε όχι, γιατί θα ήμουν λιποτάκτης. Δεν θα μπορώ να ξαναγυρίσω. Πήγα στο στρατό, παιδεύτηκα και από εκεί και πέρα…»

«ΕΚΑΝΑ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ»

Ο Σταύρος υπηρέτησε στο Βιετνάμ, στο Λάος και στην Καμπότζη την εποχή των μυστικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ. Τραυματίστηκε στο Λάος. Από κει στρατολογήθηκε στη CIA, στάλθηκε στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Και στις παλιές διηγήσεις του παππού για τη Μικρά Ασία. Εκεί γνωρίστηκε με κάποιον Έλληνα που δούλευε στην ελληνική πρεσβεία. Στην πραγματικότητα, ήταν πράκτορας των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών με διπλωματική κάλυψη. Ο Σταύρος θυμάται μάλλον ρομαντικά εκείνη την επαφή που οδήγησε στη στρατολόγησή του το 1977.

«Αυτός ο άνθρωπος ζει ακόμη και θα ήθελα πολύ να τον συναντήσω. Με είχε πλησιάσει τότε και μου λέει: “Είσαι Έλληνας, θέλουμε να μας βοηθήσεις, δεν βλέπεις τι έχει γίνει στην Κύπρο; Θέλουμε να μας δώσεις πληροφορίες”. Ήθελα και εγώ να βοηθήσω την πατρίδα μου και άρχισα να δίνω πληροφορίες για τις τουρκικές δυνάμεις. Δεν έβλαπτα την Αμερική, απλώς υπηρετούσα τη χώρα μου».

Ο Σταύρος Λάλας δεν θέλει να επεκταθεί σε λεπτομέρειες για τις πληροφορίες που έδωσε. Τα κατηγορητήρια εναντίον του στις ΗΠΑ είναι ακόμη ανοιχτά. Στελέχη των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών υποστηρίζουν πως ο Λάλας υπήρξε ο σημαντικότερος Έλληνας πράκτορας μετά τον πόλεμο. Έδωσε πληροφορίες για τη διάταξη του τουρκικού στρατού, τις αποβατικές δυνάμεις, τον εξοπλισμό από το ΝΑΤΟ. Όσα δεν μπορούσε να δώσει ένα ολόκληρο δίκτυο πρακτόρων. Το επόμενο πόστο του Σταύρου Λάλα θα είναι στην αμερικανική πρεσβεία στο Βελιγράδι.

Είναι λίγο πριν τη δίνη του πολέμου στα Βαλκάνια, αλλά και την προσωπική του. Εκεί θα ζήσει στη δίνη του έρωτα με μια Ελληνίδα φοιτήτρια τη Μαρία Μαιδανού την οποία και θα παντρευτεί.

Ο σταύρος υπηρέτησε στο βιετνάμ, στο λάος και στην καμπότζη την εποχή των μυστικών επιχειρήσεων των ηπα. τραυματίστηκε στο λάος. Από κει στρατολογήθηκε στη CIA, στάλθηκε στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Εκεί γνωρίστηκε με κάποιον έλληνα που δούλευε στην ελληνική πρεσβεία. στην πραγματικότητα ήταν πράκτορας των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών με διπλωματική κάλυψη.

Επόμενο πόστο, η Κωνσταντινούπολη. «Έκανα ό,τι μπορούσα για την πατρίδα. Περνούσα κρυφά τον Έβρο και έδινα πληροφορίες σε κάποιον που τον έλεγαν Γιώργο. Όσους συναντούσα τους έλεγαν Γιώργο. Ήταν σε εξέλιξη τότε μεγάλα γεγονότα και χρειαζόταν η πατρίδα αυτές τις πληροφορίες».

Η συμβολή του Λάλα ήταν μεγάλη στην υπόθεση της ελληνοτουρκικής κρίσης το Μάρτιο του 1987. Τα στοιχεία που έδωσε ήταν καθοριστικά για τις ελληνικές διπλωματικές και στρατιωτικές κινήσεις της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και στην επιτυχή έκβαση για την Ελλάδα. Το 1989 όμως ο Λάλας παίρνει μετάθεση για Ταϊβάν. Η περίοδος είναι πολύ κρίσιμη για το Σκοπιανό, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη.

Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης χρειαζόταν πληροφορίες για τους χειρισμούς στο Σκοπιανό και ο «χρυσός» πράκτορας πιεζόταν να ζητήσει μετάθεση σε πιο χρήσιμο για την Ελλάδα πόστο. Καταφέρνει τελικώς να μετατεθεί στην Αθήνα ως υπεύθυνος για τη μετάδοση σημάτων από τον κλωβό ασφαλείας επικοινωνιών της αμερικανικής πρεσβείας. Όλα τα πολύ σημαντικά σήματα περνούν από τα χέρια του και δίνονται σε Έλληνες πράκτορες.

«Τα σήματα μετά τη μετάδοσή τους έπρεπε να τα καταστρέφω. Εγώ τα έβαζα στην τσέπη μου και τα έδινα σε κάποιον. Τον συναντούσα σε ένα πάρκο και σε μια γκαρσονιέρα. Ήταν σήματα για τα Βαλκάνια. Πάρα πολύ σημαντικά, που βοήθησαν την κυβέρνηση να κάνει διπλωματικούς ελιγμούς. Νόμιζα πως ήμουν προστατευμένος, αλλά δεν ίσχυε.

Κάποια στιγμή, τον Απρίλιο του 1993, έφτασε σήμα για να πάω στην Αμερική για κάποια σεμινάρια. Η γυναίκα μου ήταν έγκυος και το χρησιμοποίησα για να μην πάω. Κάτι μου έλεγε το ένστικτό μου. Μου είπαν πως ήταν για τρεις μέρες. Μόλις έφτασα στην Ουάσιγκτον, έμεινα δύο μέρες σε ένα ξενοδοχείο και είχα αντιληφθεί πως κάποιοι με παρακολουθούσαν.

Την τρίτη ημέρα με συνέλαβαν. Μου έδειξαν βίντεο και φωτογραφίες την ώρα που έκλεβα τα έγγραφα. Πράκτορες του FBI είχαν παγιδεύσει την πρεσβεία με κάμερες και τα είχαν καταγράψει όλα. Επίσης, με παρακολουθούσαν όταν πήγα να παραδώσω τα έγγραφα. Με πέρασαν από ανιχνευτή ψεύδους.

Δεν μπορούσα να αρνηθώ. Πέρασα δεκατρία χρόνια στη φυλακή και άλλα δύο σε περιορισμό. Έμεινα ξεχασμένος στη φυλακή, απέκτησα προβλήματα υγείας και έπρεπε να μάθω να επιβιώνω. Μόνο το 2002 ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπουργός Εξωτερικών, μου έστειλε μέσω ενός άλλου φυλακισμένου, του Λέστερ Μπέλιν, ένα γράμμα συμπαράστασης. Ήξερα πως με είχαν προδώσει και οι προδότες δεν έπαθαν τίποτα από το ελληνικό κράτος. Εγώ, αντιθέτως, σάπιζα στη φυλακή».

Οι προδότες και η παγίδα

Το ερωτήματα που συνοδεύουν την προδοσία δεν μπορεί να τα απαντήσει ο ίδιος ο Σταύρος Λάλας. Μπορεί όμως η έρευνα. Μέχρι το 1989, τον πράκτορα Σταύρο Λάλα είχε στην ευθύνη του αποκλειστικά ο κάθε διοικητής της ΕΥΠ. Όταν στις εκλογές του 1989 δεν μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση, ο τότε διοικητής της ΕΥΠ Κώστας Τσίμας παρέδωσε την ευθύνη χειρισμού του πράκτορα σε ένα στέλεχος της κατασκοπίας, με τη συμβουλή να ενημερώσει το διοικητή που θα έμπαινε στην ΕΥΠ μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες.

Αυτός όμως δεν το έκανε. Παρέδωσε το χειρισμό Λάλα στο διευθυντή κατασκοπίας και όχι στο διοικητή. Ο κύκλος όσων γνωρίζουν για τον πολύτιμο πράκτορα διευρύνεται. Οι πληροφορίες για το πώς χειρίστηκαν τον Σταύρο Λάλα είναι συγκλονιστικές. Μετά την επιπολαιότητα θα έρθει και η προδοσία.

Ο χειριστής του Λάλα τον συναντά σε μια γκαρσονιέρα στου Ζωγράφου. Η γκαρσονιέρα δεν είναι και τόσο κρυφή, αφού ο πράκτορας της ΕΥΠ τη χρησιμοποιεί και ως ερωτική φωλιά όπου συναντά μια συνάδελφό του. Είναι τέτοια η επιπολαιότητα, που ο ερωτύλος της ΕΥΠ παραβαίνει κάθε μέτρο ασφάλειας και συναντά τον Λάλα στο σπίτι του!

«Ναι, δεν ξέρω για τα υπόλοιπα, αυτό ισχύει. Όπως ισχύει πως δεν υπήρχε και κανένα μέτρο αντικατασκοπίας για την προστασία μου. Οι πράκτορες του FBI με ακολούθησαν, όταν παρέδιδα έγγραφα, αλλά κανένας δεν τους εντόπισε», λέει με απογοήτευση σήμερα ο Σταύρος Λάλας.

Το χειρότερο θα έρθει αργότερα. Ο πράκτορας της ΕΥΠ, όταν παίρνει ένα πολύ σοβαρό σήμα από τον Λάλα, δεν το πάει στην ΕΥΠ, ώστε αυτό να περάσει από τη διεύθυνση χειρισμού πληροφοριών. Στο τμήμα αυτό, οι πληροφορίες πριν δοθούν για χρήση από την πολιτική ηγεσία φιλτράρονται, ώστε να μην αποκαλυφθεί η πηγή πληροφόρησης και πράγματα που δεν πρέπει να γίνουν γνωστά.

Ο πράκτορας όμως θέλει να πουλήσει πολιτική εκδούλευση και το διοχετεύει –χωρίς να πει πως δεν υπάρχει επεξεργασία– στην υφυπουργό Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού. Η υφυπουργός, λόγω της σοβαρότητας του σήματος, ενημερώνει την πρεσβεία στην Ουάσιγκτον να κάνει διάβημα στους Αμερικανούς. Ο Έλληνας πρέσβης το κάνει, αλλά ο συνομιλητής του καταλαβαίνει πως οι Έλληνες μαθαίνουν πληροφορίες από κάποιον στην πρεσβεία στην Αθήνα. Έτσι στέλνουν τους πράκτορες και εντοπίζουν από τις κάμερες τον Λάλα.

Τον έμαθαν μέχρι και οι μεταφραστές

Ένα άλλο σενάριο προδοσίας δίνει υψηλό στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών εκείνη την εποχή. Η επιπολαιότητα με την οποία αντιμετώπισαν τον Λάλα τον αποκάλυψε στους Αμερικανούς, ανεξάρτητα από τη δράση του ερωτύλου πράκτορα. Για κάποιο λόγο που δεν αποκλείεται να ήταν μόνο και μόνο για να αποκαλυφθεί ο Λάλας, ξαφνικά, το 1992, τα σήματά του άρχισαν να μοιράζονται πέραν του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών.

Πέντε έξι ακόμη υπουργοί προστέθηκαν στους αποδέκτες των σημάτων. Κάποιοι απ’ αυτούς δεν ήξεραν αγγλικά. Έτσι ζητούσαν από μεταφραστές να τους μεταφράσουν το περιεχόμενό τους. Έως το 1993 ένας κύκλος 25 ατόμων γνώριζε την ύπαρξη κάποιου υπερπράκτορα στις γραμμές της CIA. Οι Αμερικανοί το έμαθαν και τον παγίδευσαν, στέλνοντας ένα σήμα με αποστολέα τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους και αποδέκτη τον Αμερικανό πρέσβη Μάικλ Σωτήρχο. Γνώστες του σήματος, μαζί με τον Λάλα, ήταν τρεις.

Έτσι κατάλαβαν ποια ήταν η διαρροή.

Ο Σταύρος Λάλας αποφεύγει να μιλά για την προδοσία του: «Όποιος ή όποιοι το έκαναν έστειλαν έναν Έλληνα πατριώτη στη φυλακή. Η ελληνική κυβέρνηση μπορούσε να βρει ποιοι ήταν. Δεν το έκανε. Εντάξει, εγώ ήμουν απώλεια, αλλά αυτοί που την προκάλεσαν τι έγιναν; Δεν έπαθαν τίποτα. Ποιος λοιπόν να μας σεβαστεί και γιατί ως χώρα;».

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Στηβ Λάλας. Ένας απλός άνθρωπος. Κανένας δεν υποψιάζεται πως δουλεύει για τη CIA. Πολύ περισσότερο πως είναι διπλός πράκτορας.

Ο Λάλας δεν απαντά στο ερώτημα ποιο ήταν το περιεχόμενο του σήματος που προκάλεσε υποψίες στους Αμερικανούς και την παγίδευσή του. Κάποιος από τους διπλωμάτες που ασχολήθηκαν με τη διαμαρτυρία προς τους Αμερικανούς μετά το σήμα Λάλα υποστηρίζουν πως ήταν ένα πολύ σοβαρό σήμα που αποκάλυπτε πως οι Αμερικανοί σχεδίαζαν μια προβοκάτσια που θα οδηγούσε σε εμπλοκή μας με τα Σκόπια.

Απώτερος σκοπός, η πλήρης αποσταθεροποίηση στην περιοχή και η επαναδιαμόρφωσή της με βάση τους μακροπρόθεσμους αμερικανικούς γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς. Το σήμα έλεγε πως έπρεπε να δημιουργηθεί ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών μετά από αιματηρή ενέργεια. Αντίστοιχη ενέργεια είχε γίνει στα ελληνοαλβανικά σύνορα με επίθεση μελών της οργάνωσης ΜΑΒΗ σε αλβανικό φυλάκιο και την εκτέλεση στρατιωτών. Δεν αποδείχτηκε κάποια εμπλοκή των Αμερικανών, αλλά δεν αναζητήθηκε στα σοβαρά και ποτέ.

Παρότι η τακτική αυτή της CIA είναι αρκετά συνηθισμένη και πολλές φορές εκτός πολιτικού ελέγχου από την επίσημη κυβέρνηση, το θέμα είναι όχι αν αυτό ήταν το περιεχόμενο του τηλεγραφήματος (γιατί επιμένουν πως ήταν), αλλά αν ήταν αληθινό. Δηλαδή, αν δινόταν στ’ αλήθεια μια εντολή προβοκάτσιας ή αν το έκαναν ώστε να αναγκάσουν τον Λάλα, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, να κινηθεί για να συναντήσει τους ανθρώπους της ΕΥΠ. Είναι κάτι που ίσως να μάθουμε σε 30 χρόνια, όταν θα ελευθερωθούν τα αμερικανικά αρχεία.

Η ελληνική πλευρά «έριξε» το θέμα για να μην εξοργίσει την αμερικανική πλευρά. Ο Σταύρος Λάλας έμεινε μόνος και απροστάτευτος στις φυλακές. Μοναδικός συμπαραστάτης του, ο φίλος του Μιχάλης Κυπριανού. Τα τελευταία χρόνια, όπως λέει, πριν την αποφυλάκισή του, «ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης, η Μπακογιάννη, ο Σαμαράς, ο Μολυβιάτης, ο Παπαληγούρας ενδιαφέρθηκαν. Μοναδική ίσως εξαίρεση ο Σημίτης» .
Μαζί με τα χρόνια της φυλακής, ο Σταύρος αφιέρωσε 30 χρόνια σε αυτό που πίστευε. Οι δυσκολίες της κατασκοπευτικής δράσης ίσως δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτές που τον περίμεναν με την επιστροφή του.

«Όταν μπήκα στο αεροπλάνο για την Ελλάδα, ήταν σαν να ξαναγεννιόμουνα. Είχα σηκωθεί όρθιος πριν την προσγείωση και προσπαθούσαν οι αεροσυνοδοί να με πείσουν να κάτσω κάτω. Όταν πάτησα το πόδι μου, ήταν σαν να αγκάλιαζα τη μάνα μου. Τους αγκάλιασα όλους, είχα ξεχάσει πώς είναι. Έπρεπε να μιλήσω στο γιο που δεν είχα γνωρίσει.

Έλεγε η μαμά του πως όταν τους έβαλε η δασκάλα να ζωγραφίσουν το επάγγελμα του μπαμπά τα παιδιά, ο Παναγιώτης με ζωγράφισε πίσω απ’ τα κάγκελα. Δεν καταλάβαινε. Έπρεπε να ξαναμάθω να ζω με μια γυναίκα που πέρασε τα πάνδεινα. Προσπάθησαν να τη φέρουν στην Αμερική ως συνεργάτρια. Στην πρεσβεία την πέρασαν από τον ανιχνευτή ψεύδους. Την τελευταία στιγμή πήγε στο αεροδρόμιο και, αντί να πετάξει για Αμερική, ήρθε στην Καβάλα. Ανέθρεψε δουλεύοντας δυο βάρδιες τα παιδιά.

Το μεγάλο έχει προβλήματα. Προσπαθούμε να χτίσουμε ένα σπίτι, μας βοηθά και ο δήμαρχος ο Σάββας Μιχαηλίδης και ο νομάρχης ο Θεόφιλος Καλατζής. Δεν λέω, με συγκινούν πολλοί άνθρωποι απλοί. Και άνθρωποι όπως ο Εμφιετζόγλου που μοιάζει πολύ με τον παππού μου. Οι γιατροί στη Θεσσαλονίκη που ανάλαβαν να με ξανακάνουν άνθρωπο. Τους ευχαριστώ. Λέω πως ό,τι έκανα δεν πήγε χαμένο. Μου αρέσει στην πατρίδα. Είμαστε λίγο κακομαθημένοι, αλλά είναι η πατρίδα και ανησυχώ γι’ αυτή. Και για την Κύπρο και για τη Θράκη. Ακούω αυτά που λένε για τη Θράκη.

Μακάρι να ζούσαν παντού έτσι οι μειονότητες. Και στην Κύπρο πρέπει να δώσουν λύση. Δεν λέω για τους Τούρκους που γεννήθηκαν στο νησί, αυτοί είναι Κύπριοι. Λέω για τα στρατεύματα κατοχής, πρέπει να φύγουν. Αυτό είναι πολιτισμός».

Ο Σταύρος Λάλας ανησυχεί για όλα. Για τη χώρα, για την οικογένειά του, ακόμη και για να μην ξεχάσει να ευχαριστήσει κάποιον που τον βοήθησε. Με έναν τρόπο που μοιάζουν να μπερδεύονται η υπευθυνότητά του με τη φύση του. Αυτή η φύση του ανθρώπου που έμαθε να κρύβει μια πλευρά του στο σκοτάδι και να ανησυχεί. Ίσως αυτοί που τον πρόδωσαν (πλούσιοι πια, λένε οι πληροφορίες) να τον θεωρούν παράπλευρη απώλεια στο σκοτεινό κόσμο των μυστικών υπηρεσιών.

Μπορεί να τον αποκαλούν θύμα που πίστεψε πως μπορεί η σύγχρονη Ελλάδα να είναι απέναντί του όπως ίδιος ήθελε και φανταζόταν. Η αλήθεια είναι πως η ιστορία έχει τα θύματά της. Δεν μπορεί όμως κάποιος που γράφει ιστορία να είναι θύμα.
 πηγή:tiresias-press.blogspot.com/

Διαβάστε περισσότερα: http://trikalagr.blogspot.com/2010/02/blog-post_9477.html#ixzz11uURSXk8

Ποιος «κάρφωσε» τον Στίβεν Λάλας 

H «βίλα της Κρήτης», τα απόρρητα έγγραφα και ο μυστηριώδης «χειριστής» της ΕΥΠ

Εφυγε από τη ζωή από ανίατη ασθένεια, πριν από τέσσερα χρόνια, αλλά είναι ο άνθρωπος που συνέδεσε ένα σημαντικό κεφάλαιο της ζωής του με την υπόθεση του διαβόητου ελληνοαμερικανού κατασκόπου Στίβεν Λάλας. Ο ταξίαρχος της ΕΥΠ Αναξαγόρας Σπιτάς, ο οποίος υπηρετούσε στη Διεύθυνση Κατασκοπείας, ήταν ο κύριος «χειριστής» του Στίβεν Λάλας εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης και ο άνθρωπος που έχει χρεωθεί παρασκηνιακά την αναφερόμενη «προδοσία» και τη σύλληψη - από τις αμερικανικές αρχές τον Απρίλιο του 1993 - του ελληνοαμερικανού υπαλλήλου της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα. Ο Λάλας φυλακίστηκε για 12 χρόνια, με την κατηγορία ότι υπέκλεπτε απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής πρεσβείας και τα παρέδιδε στην ελληνική κυβέρνηση.

«Το Βήμα» αποκαλύπτει 12 χρόνια μετά τη σύλληψη του Λάλας και λίγες εβδομάδες μετά την αποφυλάκισή του άγνωστες πτυχές της υπόθεσης που προκάλεσε σειρά προβλημάτων - για μεγάλο χρονικό διάστημα - στις σχέσεις της Ελλάδας με τις ΗΠΑ. Παράλληλα αποκαλύπτει την ταυτότητα και τη δράση του ανθρώπου-«κλειδιού» στην υπόθεση, δίνοντας απάντηση στο ερώτημα αν υπήρξε «προδοσία» του Λάλας από τον συγκεκριμένο άνθρωπο ή ευθύνεται ένα σύνολο λαθών που οδήγησαν τον ελληνοαμερικανό κατάσκοπο στα χέρια των Αμερικανών.

Ο Στίβεν Λάλας γεννήθηκε το 1953 στο Ντόβερ του Νιου Χάμσιρ, ήταν ελληνικής καταγωγής, από την Πόλη, και πολέμησε στο Βιετνάμ. Εχει παντρευτεί την κυρία Μαρία Μαϊνδανού-Λάλα και απέκτησε μαζί της δύο παιδιά. H γυναίκα του ζει στη Χρυσούπολη Καβάλας. Ενα μέρος της θητείας του ο Λάλας υπηρέτησε στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη, όπου προσεγγίστηκε για πρώτη φορά από έλληνες «πατριώτες», όπως τους χαρακτήρισε ο ίδιος σε συνέντευξή του στην εκπομπή «Φάκελοι» του Αλέξη Παπαχελά την προηγούμενη Τρίτη. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι «πατριώτες» στους οποίους αναφέρεται ο Λάλας ήταν στελέχη του ελληνικού προξενείου στη Σμύρνη.

* Τα απόρρητα έγγραφα

Ο Λάλας υπηρετούσε στο Τμήμα Επικοινωνιών και παρέδωσε συνολικά 50 απόρρητα έγγραφα αλλά και ονόματα αμερικανών πρακτόρων. Την περίοδο 1984-1985 υπηρέτησε στο Βελιγράδι και το 1985 μετατέθηκε στην Κωνσταντινούπόλη, όπου διέμενε ως και το 1989. Θεωρούνταν ο μεγαλύτερος έλληνας «κατάσκοπος», το κύριο κλειδί της ελληνικής μυστικής διπλωματίας. Εδινε συνεχώς απόρρητα στοιχεία στις ελληνικές αρχές.

Εκείνη την περίοδο «σύνδεσμος» του Λάλας με την ΕΥΠ ήταν ένας αντισυνταγματάρχης, ο οποίος συναντούσε τον ελληνοαμερικανό κατάσκοπο στην περιοχή της Καβάλας, όπου υπήρχε κλιμάκιο της ΕΥΠ.

Ο Λάλας ταξίδευε συχνά από την Κωνσταντινούπολη στη Χρυσούπολη Καβάλας για να δει την οικογένειά του, μεταφέροντας παράλληλα στον αξιωματικό της ΕΥΠ απόρρητα στοιχεία. Ο «χειριστής» του Λάλας εκείνη την περίοδο μετατέθηκε αργότερα στο Πολεμικό Μουσείο, απ' όπου και αποστρατεύθηκε.

Το 1989 ο Λάλας μετατέθηκε για λίγο στην Ταϊβάν και τον Δεκέμβριο του 1990 τοποθετήθηκε στη Μονάδα Επικοινωνίας Προγραμμάτων (ΜΕΠ) της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Αθήνα. Ο Λάλας άρχισε να παραδίδει πάλι στις ελληνικές αρχές απόρρητα σήματα μεταξύ πρεσβείας ΗΠΑ και αμερικανικών υπηρεσιών - κυρίως του υπουργείου Εξωτερικών - στην Ουάσιγκτον.

«Σύνδεσμος» της ΕΥΠ με τον Στιβ Λάλας ορίστηκε τότε ο Αναξαγόρας Σπιτάς. Ο ταγματάρχης που καταγόταν από το Ρέθυμνο διατηρούσε - σύμφωνα με πρώην συναδέλφους του - στενές σχέσεις με το περιβάλλον του τότε πρωθυπουργού κ. Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Θεωρούνταν έμπειρος αξιωματικός και διορίστηκε προϊστάμενος της A' Διεύθυνσης Κατασκοπείας και Συλλογής Πληροφοριών της ΕΥΠ. Κύρια αποστολή του ο χειρισμός του «υπερπολύτιμου» Στίβεν Λάλας. Ο Αναξαγόρας Σπιτάς ήταν ο μυστηριώδης «ταγματάρχης» τον οποίο αξιωματικοί του FBI μνημόνευαν ως «σύνδεσμο» με τον Λάλας, χωρίς όμως ποτέ να αποκαλύπτουν το όνομά του.

Ο Λάλας συναντούσε τον Αναξαγόρα Σπιτά σε ένα διαμέρισμα, σε κεντρική λεωφόρο στου Ζωγράφου, το οποίο είχε ενοικιαστεί από την ΕΥΠ. Ο Λάλας έπαιρνε όλα τα μέτρα προφύλαξης όταν έφευγε από την πρεσβεία και άλλαζε συνέχεια δρομολόγια. Μερικές φορές τον Λάλας συναντούσαν και δύο άλλοι αξιωματικοί της ΕΥΠ, υφιστάμενοι του Σπιτά στην A' Διεύθυνση της ΕΥΠ. Ο ένας μάλιστα από αυτούς εξακολουθεί να υπηρετεί στις Μυστικές Υπηρεσίες.

* H μοιραία στιγμή

Οπως προέκυψε από την έρευνα των Αμερικανών, τη διετία 1991-1993 ο Λάλας έδωσε συνολικά 240 απόρρητα έγγραφα στην ελληνική πλευρά. H μοιραία στιγμή για τη δράση του ήλθε στις 26 Φεβρουαρίου 1993. H τότε υφυπουργός Εξωτερικών κυρία Βιργινία Τσουδερού ενημέρωσε τον τότε πρέσβη μας στις ΗΠΑ κ. Χρήστο Ζαχαράκη για μια άγνωστη πτυχή του θέματος των Σκοπίων, την οποία γνώριζαν μόνο οι Αμερικανοί. Είχαν συντάξει μάλιστα σχετικό υπεραπόρρητο έγγραφο που είχε σταλεί από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα στην Ουάσιγκτον.

Τότε ο αμερικανός αξιωματούχος Ντέιβιντ Ράνσομ άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι κάτι συμβαίνει στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα και ανέθεσε στον Τζον Κουατρόκι, αξιωματικό του FBI, να διερευνήσει την υπόθεση. Ο Κουατρόκι ήλθε στην Ελλάδα στις 23 Μαρτίου 1993 και εστίασε αμέσως το ενδιαφέρον του σε επτά υπαλλήλους της πρεσβείας οι οποίοι είχαν τη δυνατότητα εισόδου στη Μονάδα Επικοινωνίας Προγραμμάτων (ΜΕΠ) και πρόσβαση στα απόρρητα έγγραφα. Σε αυτόν τον χώρο τοποθετήθηκαν από το FBI οι κάμερες που «έπιασαν» τελικά τις κινήσεις του Λάλας και τεκμηρίωσαν την κλοπή στοιχείων. Οι Αμερικανοί εντόπισαν στη συνέχεια και τις συναντήσεις του με τον «ταγματάρχη» της ΕΥΠ.

H αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Στις 28 Απριλίου 1993 ο Λάλας κλήθηκε από την υπηρεσία του να ταξιδέψει στη Βιρτζίνια για να ενημερωθεί τάχα για ένα σημαντικό θέμα που σχετίζεται με τρομοκρατικές οργανώσεις. Μόλις κατέβηκε από το αεροπλάνο συνελήφθη.

* Ο πόλεμος στο παρασκήνιο

Ταυτόχρονα στις ελληνικές υπηρεσίες και στην κυβέρνηση ξεκινούσε ένας παρασκηνιακός πόλεμος για την «αποκάλυψη» του ρόλου του Λάλας και κυρίως για το αν και πώς «καρφώθηκε» η δράση του στην αμερικανική πλευρά.

Πολλοί άρχισαν να διατυπώνουν κατηγορίες κατά του «χειριστή» του Αναξαγόρα Σπιτά με υπονοούμενα για «προδοσία».

Στελέχη της ΕΥΠ που είχαν ενημέρωση για την υπόθεση Λάλας αναφέρουν σήμερα ότι «δεν υπάρχει θέμα συνειδητής πράξης αποκάλυψης του ρόλου του Λάλας αλλά ένας συνδυασμός μοιραίων λαθών».

Πρώτο λάθος θεωρήθηκε η πρόταση που έγινε από ελληνικής πλευράς στον Λάλας το 1989 να φύγει από το αμερικανικό προξενείο της Κωνσταντινούπολης και να έλθει στην πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα.

H μετάθεσή του δεν ήταν συμπτωματική, όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά πραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία των ελλήνων χειριστών του, που έπεισαν τον Λάλας να υποβάλει σχετική πρόταση.

Επίσης δεν λαμβάνονταν ειδικά μέτρα «προστασίας» στις συναντήσεις του Λάλας με αξιωματικούς της ΕΥΠ. Επιπλέον δεν τον ρωτούσαν μόνο για εθνικά θέματα αλλά του ζητούσαν να φέρνει έγγραφα που αφορούσαν τη γνώμη επιτελών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για διάφορους έλληνες πολιτικούς, εξαιτίας και των έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων εκείνης της περιόδου.

* Πληροφορίες σαν φέιγ βολάν

Το σημαντικότερο πρόβλημα ήταν ότι οι πληροφορίες του Λάλας άρχισαν τότε να μην περνούν από το «φίλτρο» των υπηρεσιών της ΕΥΠ, να μην υπάρχει διαβάθμιση των εγγράφων και να μην παραδίνονται στην πολιτική ηγεσία μέσα από συγκροτημένες διαδικασίες. Στελέχη της ΕΥΠ υποστηρίζουν σήμερα ότι «οι πληροφορίες του Λάλας διοχετεύονταν άκριτα σε στελέχη της κυβέρνησης, με τα οποία τα αρμόδια στελέχη της ΕΥΠ διατηρούσαν προσωπικές σχέσεις. Οι πληροφορίες του Λάλας άρχισαν να μοιράζονται σαν φέιγ βολάν, χωρίς καμία επεξεργασία. Και τότε έγινε το λάθος με την αναφορά της κυρίας Τσουδερού που πρόδιδε την εκ των έσω ενημέρωση».

H θεωρία για συνδυασμό λαθών στην υπόθεση Λάλας ενισχύεται από το γεγονός ότι ο δικηγόρος του Λάλας Τζον Σουεράινγκ δεν μίλησε ποτέ για προδοσία αλλά για «ακούσια ενέργεια», που οδήγησε στη σύλληψή του.

Ο Αναξαγόρας Σπιτάς αποστρατεύθηκε το 1993 από την ΕΥΠ, μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου, και απεβίωσε - προ τετραετίας - σε ηλικία 55 ετών, ύστερα από πολύχρονη μάχη με ανίατη ασθένεια.

Διαβάστε περισσότερα: http://trikalagr.blogspot.com/2010/02/blog-post_9477.html#ixzz11uUs2fu3

Πλοίο 200 ετών στα θεμέλια των Δίδυμων Πύργων

Την ανακάλυψη ενός πλοίου ηλικίας τουλάχιστον 200 ετών ανακαλύφθηκε το πρωί της Τρίτης, στο «σημείο μηδέν» των Δίδυμων Πύργων, από τα συνεργεία που εργάζονται στο υπόγειο σύστημα ασφαλείας οχημάτων του υπό ανέγερση Παγκοσμίου Κέντρου Εμπορίου.

Οι εργάτες με μεγάλη έκπληξη αντελήφθησαν ότι οι «γεωμετρικά» τοποθετημένες ξύλινες σανίδες που ξεπρόβαλλαν μέσα από την αλμυρισμένη και γεμάτη κοχύλια, μαύρη, παχιά λάσπη, έμοιαζαν πολύ με τα πλαϊνά πλοίου: « Η διάταξη των ξύλων ήταν τόσο τέλεια που δεν άφηνε αμφιβολίες ότι το εύρημα αποτελούσε κουφάρι πλοίου» δήλωσε στους New York Times ο Μάϊκλ Παπαλάρντο, ένας από τους αρχαιολόγους που έχουν αναλάβει την ιστορική τεκμηρίωση των ευρημάτων.

Την Τετάρτη που ολοκληρώθηκε η εκσκαφή, ένας ξύλινος καλοσχηματισμένος και δεκάμετρος σκελετός εμφανίστηκε πλήρης στην επιφάνεια, κρυμμένος έως τότε περίπου ένα μέτρο κάτω από το σημείο που έστεκαν κάποτε οι Δίδυμοι Πύργοι και μάλιστα σε χώρο που ποτέ δεν είχε εκσκαφεί για την οικοδόμηση τους. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ναυπήγηση του πλοίου τοποθετείται από τα μέσα έως τα τέλη του 18^ου αιώνα , ενώ το κουφάρι του δεν φαίνεται να έχει υποστεί  ανθρώπινες αλλοιώσεις τα τελευταία 200 χρόνια.

Τα νέα της απίστευτης αυτής ανακάλυψης, συνδυασμένα με το ιστορικό και συναισθηματικό φορτίο της τοποθεσίας, ταξίδεψαν αστραπιαία σε όλη την πόλη, Επί τόπου έσπευσαν  ειδικοί, αρχαιολόγοι, επίσημοι, αξιωματούχοι και πολλοί άλλοι ελπίζοντας να προλάβουν να δουν το πλοίο φάντασμα πριν εξαφανιστεί μιας και εκτεθειμένο στις ατμοσφαιρικές συνθήκες, το ξύλο άρχισε γρήγορα να αποικοδομείται. Την κατάσταση έσωσε η βροχή που έπεσε κατακαλόκαιρο στην πόλη, διασώζοντας έτσι ένα από τα πιο περίεργα ευρήματα της ιστορίας της.

Πηγή 

ΟΤΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΙΝΟ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ...

Πρωτεΐνη καταστρέφει τον ιό του AIDS

Από έρευνες που γίνονται για την καταπολέμηση του AIDS προέκυψαν ευχάριστα νέα .“Η διαπίστωση αυτή θα μπορούσε να οδηγήσει σε νέες θεραπείες με βάση αυτή τη πρωτεΐνη που θα μπορούσαν να καταστρέψουν τον ιό HIV στον άνθρωπο”, δήλωσε ο ανώτερος ερευνητής Edward M. Campbell, PhD, του Loyola University Health System.

Σύμφωνα με το endiaferonda.com ο Campbell και οι συνεργάτες του αναφέρουν τα πορίσματά τους σε ένα άρθρο του περιοδικού Iology που θα εκδοθεί στις 15 Σεπτεμβρίου του 2010.

 

Από το 2004, όπου και διάφοροι ερευνητές ανέφεραν ότι η πρωτεΐνη TRIM5a προστατεύει τους πιθήκους από τον ιό HIV, άρχισαν οι έρευνες όπου κατέληξαν σε αυτή τη σημαντική ανακάλυψη, ότι όχι μόνο προστατεύει, αλλά και καταστρέφει τον ιό του AIDS.

Πηγή

Ανθεκτικότερη η σχέση όταν αργήσει το σεξ!

Τα ζευγάρια που αφιερώνουν περισσότερο χρόνο στο να γνωριστούν προτού συνάψουν σεξουαλική σχέση, έχουν περισσότερες πιθανότητες να "επιβιώσουν" αργότερα, προκύπτει από νέα έρευνα.



Ποσοστό άνω του 56% από τους 642 ενήλικες ερωτηθέντες απάντησαν ότι περίμεναν αρκετό καιρό πριν από τη σεξουαλική επαφή και ότι από τότε που έγιναν ζευγάρι, η σχέση τους είναι πιο ποιοτική.


"Υπάρχει κάτι στα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που περιμένουν προτού κάνουν σεξ που συνδέεται με την ποιοτική σχέση", εξηγεί ο καθηγητής της Κοινωνιολογίας Άντονι Πάικ του πανεπιστημίου της Αϊόβα.

Πηγή 

ΜΩΡΕ ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΕΛΕΓΕ ΠΡΙΝ ΤΑ ΠΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ, ΜΗΠΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

Η ΒΡ προσλαμβάνει κατάδικους για τον καθαρισμό των ακτών

Σε συνέχεια λοιπόν αυτής της ιστορίας, περιήλθε σε γνώση μας και αυτό το άρθρο.

Της Abe Louise Young από την The Nation, 21/8/2010

Τα συνεργεία καθαρισμού στο Grand Isle της Λουιζιάνα ξεχωρίζουν ακόμα. Σε μια περιοχή όπου οι 9 στους 10 κατοίκους είναι λευκοί, οι εργάτες καθαριότητας είναι σχεδόν αποκλειστικά Αφρο-Αμερικανοί. Η ρατσιστική φύση του καθαρισμού είναι τόσο καταφανής, που ο πρόεδρος της Ένωσης για την πρόοδο των Έγχρωμων (NAACP), στις 9 Ιουλίου, έστειλε ανοιχτή επιστολή στον διευθύνοντα σύμβουλο της ΒΡ Tony Hayward απαιτώντας να μάθει γιατί οι μαύροι ήταν υπεράριθμοι «στην πιο δύσκολη σωματικά, χαμηλά αμειβόμενη και με σημαντική έκθεση σε τοξικά, εργασία».

Για την ΒΡ, η πρόσληψη φυλακισμένων δεν είναι μόνο ένας τρόπος να εξοικονομήσει χρήματα καθώς καθαρίζει τη μεγαλύτερη πετρελαιοκηλίδα στην ιστορία. Επιλέγοντας εργατικό δυναμικό από τις φυλακές, η εταιρία και οι υπο-εργολάβοι της, έχουν εργάτες φθηνούς, βουβούς, που συγχρόνως προσφέρουν σημαντικές φορολογικές απαλλαγές.

Η Λουζιάνα είναι γνωστή ως «η Πολιτεία των φυλακισμένων» καθώς έχει τον υψηλότερο αριθμό φυλακισμένων στις ΗΠΑ. Το 70% των 39.000 τροφίμων είναι άντρες Αφρο-Αμερικανοί. Το σωφρονιστικό σύστημα της Λουιζιάνα διαθέτει κρεβάτια μόνο για τους μισούς, με αποτέλεσμα 20.000 τρόφιμοι να ζουν σε ενοριακές φυλακές - ιδιωτικών συμφερόντων ιδρύματα που προσφέρουν εργασία επί πληρωμή. Οι φυλακές και οι ενοριακές φυλακές παρέχουν δωρεάν εργασία στο κράτος και σε ιδιωτικές εταιρίες σαν την ΒΡ, ενώ παράλληλα συντηρούν και τις δικές τους φάρμες και εργοστάσια, όπου οι τρόφιμοι κερδίζουν από 0 έως 40 λεπτά του δολαρίου την ώρα. Οι υπάκουοι τρόφιμοι, οι «έμπιστοι», τα τελευταία τρία χρόνια της ποινής τους μπορούν να εργαστούν με όρους αγοράς για ιδιωτικές εταιρίες έξω από τις φυλακές. Το πλεονέκτημα που τους δίνεται είναι ότι μπορούν να κρατήσουν ένα ποσοστό των χρημάτων που κερδίζουν από την εργασία τους, εξαργυρώσιμο μετά την αποφυλάκισή τους. Το πλεονέκτημα για τις εταιρίες είναι ότι χρησιμοποιούν έναν νόμο της κυβέρνησης Μπους, σύμφωνα με τον οποίο οι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα αμείβονται για την πρόσληψη προσωπικού από «ομάδες υψηλού κινδύνου». Έτσι, εκπίπτουν από την φορολογία τους 2.400$ ανά εργάτη – τρόφιμο που προσλαμβάνουν και ταυτόχρονα τους επιστρέφεται το 40% των ετήσιων μισθών που καταβάλλουν.

Αν η χρήση από την ΒΡ τέτοιου εργατικού δυναμικού στις ακτές του Κόλπου παραμένει ένα κοινό μυστικό, είναι γιατί κανείς αξιωματούχος δεν το παραδέχθηκε δημόσια. Στο κέντρο επιχειρήσεων του Grand Isle στις αρχές Ιουνίου, κάλεσα την τηλεφωνική γραμμή πληροφοριών της ΒΡ και συναντήθηκα με εκπροσώπους από το τμήμα δημοσίων σχέσεων της ακτοφυλακής, του Υπουργείου Εσωτερικής Ασφάλειας και της Προστασίας της Άγριας Ζωής και Αλιευμάτων της Λουϊζιάνα. Όλοι τους απόρησαν. Οι τρόφιμοι έκαναν εργασίες για την προστασία των ακτών ή καθάριζαν την πετρελαιοκηλίδα; Δεν είχαν ιδέα. Αντίθετα, θα ήθελαν να γνωρίζουν: «θα μας ενημερώσετε αν μάθετε τι συμβαίνει;».

Η απάντηση δόθηκε ένα απόγευμα στις αρχές του Ιουλίου, καθώς οδηγούσα στο χαλικόστρωτο δρομάκι της ενοριακής φυλακής Lafourche, δίπλα στον αυτοκινητόδρομο 90, ανάμεσα στην Νέα Ορλεάνη και την Χούμα. Άντρες επέστρεφαν από μια μακρά μέρα φτυαρίσματος άμμου πνιγμένης στο πετρέλαιο, μέσα στην ανυπόφορη ζέστη. Φορούσαν μπλουζάκια ΒΡ, τζην και γαλότσες (τίποτα που να προδίδει ότι είναι τρόφιμοι φυλακών…) και αφίχθηκαν στην φυλακή μέσα σε λευκά (χωρίς κανένα διακριτικό) φορτηγάκια, εμφανώς καταπονημένοι.

Ο καθαρισμός των ακτών θυμίζει το μαρτύριο του Σισύφου. Οι ακτές καθαρίζονται κατά την διάρκεια της μέρας και το βράδυ ξαναγεμίζουν πετρέλαιο και διαλυτικό οπότε ξανακαθαρίζονται το πρωί εκ νέου. Πάλι και πάλι. Οι εργάτες φορούν προστατευτικές στολές από την κορφή ως τα νύχια. Δουλεύουν 20 λεπτά, μετά κάνουν 40 λεπτά διάλλειμα, όπως ορίζουν οι κανονισμοί ασφαλείας. Ο περιορισμένος χρόνος φυσικής εργασίας επιτρέπει στους εργάτες να συνέλθουν από την έκθεση στον καυτό ήλιο και την καταθλιπτική ζέστη των αδιαπέραστων στολών.

Κατά την διάρκεια του διαλείμματος οι εργάτες ανοίγουν τις στολές για εξαερισμό, πίνουν παγωμένο νερό και κάθονται κάτω από τέντες. Ξεκινούν στις 6 το πρωί, κάνουν ένα μισάωρο διάλειμμα για γεύμα και τελειώνουν στις 6 το απόγευμα, έχοντας δουλέψει σκληρά για συνολικά 3 με 4 ώρες μοιρασμένες σε εικοσάλεπτα. Τους απαγορεύεται να μιλήσουν με το κοινό και με τα ΜΜΕ λόγω του νόμου-φίμωτρο της ΒΡ. Στο τέλος της μέρας οι προστατευτικές στολές πετάγονται μαζί με τις σακούλες συλλογής μολυσμένης άμμου. Οι εργάτες-πολίτες πηγαίνουν σπίτια τους, ενώ οι τρόφιμοι επιστρέφουν στις φυλακές.

Οι τρόφιμοι εργάζονται έως 12 ώρες την ημέρα, 6 μέρες την εβδομάδα, αγγίζοντας τις 72 ώρες εργασίας την εβδομάδα. Είναι πολλές ώρες για να κάνεις ίσως την πιο τοξική δουλειά στην Αμερική. Παρόλο που οι κίνδυνοι της έκθεσης σε προσμείξεις αργού πετρελαίου και διαλυτικού δεν είναι ευρέως γνωστοί, οι χημικές ουσίες του αργού πετρελαίου μπορούν να βλάψουν όλα τα όργανα του ανθρώπινου σώματος, καθώς επίσης και την δομή των κυττάρων και το DNA.

Η άρνηση οποιασδήποτε μορφής εργασίας από μέρους των τροφίμων έχει αντίκτυπο. «Αν πουν όχι σε μια εργασία, χάνουν το χρόνο που είχε αφαιρεθεί από την ποινή τους και επιστρέφουν άμεσα στο ίδρυμα από το οποίο ήλθαν», εξηγεί ο αρχιφύλακας της ενοριακής φυλακής Terrebonne στη Χούμα. Αυτό σημαίνει ότι οι τρόφιμοι που θα προτιμήσουν να προστατέψουν την υγεία τους από τον ατέλειωτο τοξικό καθαρισμό, διατρέχουν τον κίνδυνο να μείνουν περισσότερο στη φυλακή.

Οι τρόφιμοι ήδη υποβάλλονται σε στερήσεις από το σύστημα υγείας ως φυλακισμένοι και είναι απίθανο να τους παρασχεθεί ιατρική ασφάλιση μετά την αποφυλάκισή τους.

«Δεν πληρώνονται, είναι μέρος της ποινής τους»

Για να μάθω πόσοι από τους 20.000 τροφίμους εμπλέκονται στον καθαρισμό της πετρελαιοκηλίδας, επικοινώνησα με την προϊσταμένη δημοσίων σχέσεων του Γραφείου Σωφρονισμού της Λουϊζιάνα (DOC), Pam LaBorde, η οποία με αποθάρρυνε τελικά στην αναζήτηση τέτοιων πληροφοριών. («Ειλικρινά δεν ξέρω που οδεύει το ρεπορτάζ σας, αλλά δεν ακούγεται θετικό», μου είπε στο τρίτο μας τηλεφώνημα).

Η επίσκεψη σε αξιωματούχους φυλακών δεν βοήθησε και πολύ. Ο διευθυντής μιας φυλακής στην Νότια Λουϊζιάνα αρνήθηκε να συζητήσει το θέμα κραυγάζοντας: ‘Θέλεις να χάσω τη δουλειά μου;’ Ένας άλλος διευθυντής μιας ιδιωτικής φυλακής παραδέχτηκε - με προϋπόθεση την ανωνυμία του- ότι τρόφιμοι από το δικό του ίδρυμα απασχολούνταν στον καθαρισμό της πετρελαιοκηλίδας, αλλά αρνήθηκε να απαντήσει σε άλλες ερωτήσεις. Δύο ακόμα διευθυντές ενοριακών φυλακών αρνήθηκαν να μιλήσουν, όπως και ο αρχηγός της αστυνομίας του Grand Isle. [...]

Υπήρξαν και πιο ομιλιτικοί αξιωματούχοι. Μία υποδιοικήτρια στην ενοριακή φυλακή Plaquemines μου αποκάλυψε πως 3 συνεργεία με τρόφιμους-εργάτες έκαναν προεργασίες στο Μπούρας της Λουιζιάνα, μήπως το πετρέλαιο έφτανε κι εκεί. «Δεν πληρώνονται, είναι μέρος της ποινής τους», μου είπε. «Θα δουλέψουν για όσο τους χρειαζόμαστε. Είναι σκληρή δουλειά λόγω της ζέστης, αλλά δεν αρνούνται να εργαστούν». [...]

Όπως όλοι οι κάτοικοι των ακτών του Κόλπου του Μεξικού, οι τρόφιμοι αγωνιούν για το μέλλον. Η ΒΡ έχει δεχτεί σχεδόν 80.000 απαιτήσεις για διαφυγόντα κέρδη λόγω της διαρροής. Πάμπολλοι άνθρωποι έχουν μείνει άνεργοι, η βιομηχανία εξόρυξης βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ τα παραδοσιακά επαγγέλματα των ψαράδων και της εκτροφής γαρίδας βλέπουν το θάνατο να πλησιάζει. Το άγχος και το μετατραυματικό στρες επικρατούν.

Σε μερικά μέρη, η απόγνωση είναι ολοφάνερη. Συνάντησα τον Randy Adams, έναν εργολάβο οικοδομών από το Grand Isle, έξω από ένα τοπικό μπαρ. «Αυτή η διαρροή της ΒΡ με μετατρέπει σε αλκοολικό γιατί δεν έχω με τι να ασχοληθώ», λέει. «Αυτό, αυτό το πράγμα-αυτό που έκαναν…». Δείχνει την παραλία. Είναι ανίκανος να πει «διαρροή», «πετρελαιοκηλίδα» ή να το κατονομάσει με οποιοδήποτε τρόπο. Δείχνει το νερό ξανά και ξανά. «Αυτό το πράγμα μου πήρε τα πάντα. Έχω ένα όπλο κάτω από το κάθισμα του φορτηγού μου και κάθε μέρα αποφασίζω αν θέλω να φυτέψω μια σφαίρα στο κεφάλι μου. Να ζήσω ή να πεθάνω, αυτή είναι η επιλογή μου εδώ, κάθε μέρα. Η ζωή μου τελείωσε, το καταλαβαίνεις;»

Ο Scott Rojas της οικονομικής επιτροπής ανάπτυξης στην ενοριακή φυλακή Jefferson υπαινίσσεται ότι η τοπική αγορά εργασίας δεν είναι εύκολο να ασχοληθεί με τον καθαρισμό της πετρελαιοκηλίδας. «Αυτές είναι δουλειές πολύ σκληρές και χαμηλά αμειβόμενες – ξέρω ότι γραφεία εργασίας έχουν προσπαθήσει να βρουν ντόπιους κατοίκους να κάνουν την δουλειά αλλά αυτό είναι δύσκολο. Όσο για το αν απασχολούνται τρόφιμοι, δεν μπορώ ούτε να το επιβεβαιώσω, ούτε να το αρνηθώ. Οι κάτοικοι του Grand Isle ορκίζονται ότι έτσι είναι, αλλά θα πρέπει να μιλήσεις με τους ίδιους γι’ αυτό»

Η κρατική υπηρεσία απασχόλησης της Λουιζιάνα διαφημίζει την επικίνδυνη δουλειά του καθαρισμού της πετρελαιοκηλίδας ως «πράσινες θέσεις εργασίας». Πληρώνουν 10$ την ώρα, οπότε μοιάζουν με ελκυστική ευκαιρία. «Η υπηρεσία κατακλύζεται από σχετικές αιτήσεις», όμως «μπορεί να προσληφθούν 400 άτομα την Δευτέρα και μετά από μια μέρα εργασίας, να επιστρέψουν μόνο 200 την Τρίτη», λέει ο Paul Perkins, ένας συνταξιούχος αρχιφύλακας, που τώρα είναι ιδιοκτήτης πέντε επιχειρήσεων ενοικίασης κατάδικων-εργαζομένων.

Η πρόσληψη φυλακισμένων μπορεί να αποδεικνύεται περισσότερο αξιόπιστη, αλλά προκαλεί την οργή των κατοίκων του Κόλπου. Σύμφωνα με τον Perkins, ο Γραμματέας Σωφρονισμού της Λουιζιάνα, James LeBlanc, συναντήθηκε με εργολάβους στις αρχές Ιουνίου και τους ζήτησε να μην προσλάβουν φυλακισμένους έως ότου όλοι οι άνεργοι κάτοικοι της περιοχής βρουν εργασία. Όμως, η πετρελαιοκηλίδα απέδειξε ότι στη νέα πραγματικότητα η κυβέρνηση είναι ικανή να κάνει μόνο παρακλήσεις, και μάλιστα με ευγενικό τρόπο. Η ΒΡ κινεί τα νήματα. Επιλέγει τους εργολάβους, όπως η εταιρία ES&H, οι οποίοι έχουν αναλάβει εξ ολοκλήρου τον καθαρισμό. Στη συνέχεια, υπο-εργολάβοι, όπως η Able Body Labor, αποφασίζουν ποιον θα προσλάβουν.

Εργασία για την ΒΡ: «Δεν είναι αυτό που ήθελα να κάνω»

Η Anna Keller, μέλος της Critical Resistance New Orleans, έχει έλθει στο Grand Isle για να εργαστεί με την Gulf Recovery LLC και να βοηθήσει στην ανάπτυξη κοινοτικών δράσεων αντιμετώπισης της καταστροφής. «Είναι παγκοίνως γνωστό ότι κατάδικοι δουλεύουν στον καθαρισμό. Αν μιλήσεις με οποιονδήποτε εργάζεται στην παραλία θα σου πει ότι, ναι, φυλακισμένοι εργάζονται εκεί». Περιγράφει ένα κοντέινερ που βρίσκεται στην άκρη του λιμανιού, όπου κρατούνται οι τρόφιμοι-εργάτες, εξοπλισμένο με κουκέτες, κάγκελα στα παράθυρα και διπλές κλειδαριές.

Η ίδια πιστεύει ότι τον πρώτο λόγο πρέπει να τον έχουν οι άνθρωποι που σχετίζονται στενά με την οικολογία, την κουλτούρα και τα τοπία της περιοχής. Υποστηρίζει πως αυτοί πρέπει να προσληφθούν πρώτα, και όχι μόνο για τις βαριές δουλειές: «Τα μέλη της κοινότητας πρέπει να συμμετέχουν στον σχεδιασμό και να πληρώνονται για τη δαημοσύνη τους. Οι ντόπιοι είναι οι πραγματικοί ειδήμονες εδώ»

Στην Χούμα, σε κάποιο μπαρ, ένας ηλικιωμένος άντρας περιγράφει το οικονομικό δίλημμα του γιου του, στην τοπική συγκέντρωση της κοινότητας. Ο γιος του είναι 40 χρονών, παντρεμένος με παιδιά, και απολύθηκε πρόσφατα από μια επιχείρηση ξεφλουδίσματος στρειδιών, μετά την διαρροή της ΒΡ. Τώρα πηγαίνει με μια μηχανή του γκαζόν από πόρτα σε πόρτα μήπως βρει μεροκάματο. Ο ηλικιωμένος άντρας κρατά το κεφάλι του ανάμεσα στα αρθριτικά χέρια του. Η σερβιτόρα του προσφέρει ένα χαρτομάντιλο να σκουπίσει τα μάτια του. Τον ρωτάω αν ο γιος του θα εργαζόταν στην ΒΡ για τον καθαρισμό και κάνει μια γκριμάτσα. «Μπορεί, όχι, δεν νομίζω», λέει. «Αυτό θα ήταν σκληρό για την υπερηφάνεια του, καταλαβαίνεις; Για τόσο λίγα χρήματα; Όχι».

Οι εργάτες καθαρισμού των ακτών παίρνουν τους χαμηλότερους μισθούς. Άλλοι στον μισθολογικό πίνακα της ΒΡ, τα καταφέρνουν καλύτερα, αλλά η δουλειά τους είναι μια καθημερινή υπενθύμιση αυτών που έχουν χάσει. Ο Κρις Γκρίφιν είναι ένας γαλλόφωνος ψαράς γαρίδας και όπως ο πατέρας και ο παππούς του, είναι ιδιοκτήτης αλιευτικού σκάφους για το ψάρεμά της. Μετά την πετρελαϊκή μόλυνση και την απαγόρευση ψαρέματος στα νερά του κόλπου, ο Γκρίφιν προσλήφθηκε από την BP ως ξεναγός-οδηγός ταχύπλοου στις βαλτώδεις από το πετρέλαιο περιοχές. Τρεις φορές την ημέρα οδηγεί ένα τετραθέσιο σκάφος με μια εκκωφαντική μηχανή, σε νερά που γνωρίζει όλη του τη ζωή, ενόσω αξιωματούχοι της Ακτοφυλακής δίνουν συνεντεύξεις στα ΜΜΕ και απαντούν στις ίδιες ζοφερές ερωτήσεις πάλι και πάλι.

«Δεν είναι αυτό που ήθελα να κάνω», λέει ο Γκρίφιν, «αλλά είμαι ικανοποιημένος που έχω δουλειά και έτσι μπορώ να φροντίσω την οικογένεια μου. Δεν χρειάζεται να ανησυχώ για τα χρήματα. Αυτό δεν το απολαμβάνουν όλοι. Εγώ ανησυχώ για τα χρόνια που θα έρθουν. Θα συνεχίσουμε να καθαρίζουμε; Θα τους φροντίσουν όλους;»

Πηγή